Luangpor Paisal Visalo‘s Podcast (ธรรมะ จาก หลวงพ่อไพศาล วิสาโล)

25670812pm--ปลูกสติดุจปลูกต้นไม้

12 ส.ค. 67 - ปลูกสติดุจปลูกต้นไม้ : ฉะนั้นการที่เราเจริญสติ จะได้ผลบางทีก็ต้องใช้วิธีที่นุ่มนวล หลวงพ่อเทียนท่านแนะนำอาตมา แล้วก็หลายคนตอนที่มาปฏิบัติใหม่ ๆ ว่า ให้ทำเล่น ๆ อย่าไปเอาจริงเอาจังกับมัน แต่ทำทั้งวัน

ท่านใช้คำพูดว่าทำเล่น ๆ แต่ทำจริง ๆ ทำเล่น ๆก็คือว่าอย่าไปหวังผล อย่าไปบังคับ อย่าไปหักหาญจะเอาให้ได้ จะเอาให้ได้ อันนั้นไม่ใช่การทำเล่น ๆ แต่ว่าให้ทำจริง ๆ คือทำทั้งวัน ทำทั้งวันก็หมายความว่าเผลอก็ไม่เป็นไร แต่ว่ารู้ตัวเมื่อไหร่กลับมา บางทีทำทั้งวันแต่จริง ๆ เผลอทั้งวัน ก็ธรรมดา ไม่ต้องหงุดหงิดเสียใจ สวดมนต์ทำวัตรเผลอไปสัก 50% หรือ 70% ไม่เป็นไร ก็ทำไปเรื่อย ๆ

 

พอทำไปเรื่อย ๆ มันก็จะดีขึ้นเรื่อย ๆ บางทีก็ต้องให้กำลังใจ ต้องรู้จักปลุกปลอบ บางทีก็มีการข่มบ้าง ขู่บ้าง แต่ว่าทั้งหมดนี้มันก็ต้องยอมรับความจริงว่าจิตไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา จะบังคับให้เป็นไปดั่งใจเรา หรือจะบงการให้เป็นไปตามความต้องการของเราไม่ได้

 

สิ่งที่เราทำได้คือทำความเพียร และวางจิตวางใจให้ถูกต้อง คือวางจิตให้เป็นกลาง ๆ ไม่เผลอ ไม่เพ่ง เผลอก็ไม่ใช่ ไปเพ่งก็ไม่ถูก ไปกดข่มก็ไม่ใช่ หรือว่าจะไหลตามมันก็ไม่ถูก ถ้าวางใจเป็นกลาง ๆ ได้ แล้วก็เติมด้วยความเพียร มันก็มีโอกาสที่ต้นไม้แห่งสติหรือต้นไม้แห่งธรรมจะเจริญงอกงามในใจเราได้ จะใช้วิธีอื่นนี้มันไม่ได้ มันผิดธรรมชาติ 

25670811pm--รู้จักเมินสิ่งเย้ายวนและยั่วยุ

11 ส.ค. 67 - รู้จักเมินสิ่งเย้ายวนและยั่วยุ : การที่ใจเรานี่ไม่ชอบสิ่งใด แล้วถ้าขาดสติ มันก็จะไปจมอยู่กับสิ่งนั้นด้วยอาการที่ผลักไส ลืมไปเลยนะว่ากำลังทำอะไรอยู่ในปัจจุบัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าซึ่งเตือนให้เรามีสติ แต่ถ้าเราเจริญสติด้วยตัวของเราเอง สตินั้นก็จะดึงจิตของเราให้กลับมาใส่ใจอยู่กับสิ่งที่กำลังทำในปัจจุบัน ไม่ตกเป็นเหยื่อของกิเลสหรือความหลง

และวิธีการปฏิบัติก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการที่เรียนรู้จากความหลงบ่อย ๆ หลงเพราะเจอสิ่งที่เย้ายวนใจ หรือหลงเพราะว่าเจอสิ่งที่ยั่วยุ ไม่ว่าจะหลงเพราะว่าหลงใหลหรือว่าผลักไสก็ตาม ถ้าเราหมั่นฝึกอยู่เสมอ มันจะรู้ทันได้ไว รู้ทันได้ไว แล้วกลับมาได้เร็ว กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

 

มันไม่ได้มีทางลัด จะใช้วิธีบังคับจิตไม่ให้ความคิดฟุ้งซ่านเกิดขึ้น หรือจะไปบังคับสิ่งแวดล้อมให้มีแต่สิ่งดี ๆ มันก็ไม่ใช่ เพราะแม้จะมีสิ่งดีเกิดขึ้นกับเรา แต่ถ้าเราเกิดหลงใหลในความเย้ายวนของมัน เราก็ขาดสติเหมือนกัน แต่ถ้าเรารู้จักที่จะวางใจเป็นกลางต่อสิ่งต่าง ๆ เจอสิ่งเย้ายวน ก็ไม่ใส่ใจ เมินมัน เจอสิ่งที่มายั่วยุ ก็ไม่ใส่ใจ รู้จักเมิน ใจเราก็จะอยู่กับปัจจุบันได้ต่อเนื่อง มีสมาธิ

 

สติช่วยให้เราเมินสิ่งที่เย้ายวนหรือสิ่งที่ยั่วยุ ทำให้ใจตั้งมั่นอยู่กับปัจจุบัน แต่ว่าใหม่ ๆ มันก็คงจะไม่เมินหรอก ก็คงจะหลงใหล หรือไม่ก็ผลักไส กว่าจะรู้ว่าโดนกิเลสหลอกก็พลาดท่าเสียทีซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ว่าการพลาดท่าเสียที หรือการหลงติดในกับดักของกิเลสแต่ละครั้ง จะสอนเราให้รู้จัก ให้รู้ทาง รู้จักอุบายของกิเลส แล้วก็ไม่หลงเชื่อมันง่าย ๆ กลับมารู้สึกตัวได้ไวขึ้น

 

เพราะฉะนั้นเวลาใจมันหลง มันลอย ก็อย่าไปโมโห อย่าไปหงุดหงิดตัวเอง ถือว่าเรากำลังเก็บเกี่ยวบทเรียน เพื่อฝึกสติให้รวดเร็ว ปราดเปรียว 

25670810pm--ฝึกใจให้อยู่เหนือสัญชาตญาณ

10 ส.ค. 67 - ฝึกใจให้อยู่เหนือสัญชาตญาณ : เวลามีใครพูดไม่ดีกับเรา ทันทีที่เสียงมากระทบหู มันปรุงเลยมีตัวกูขึ้นมารับคำด่า รู้สึกเจ็บ รู้สึกปวด เหมือนกับว่ามีของแหลมมาทิ่มตัว เพียงแต่ว่าไอ้เสียงนี้ เสียงด่านี้ มันไม่ใช่ของแหลม แต่พอมีตัวกูออกรับ มันก็เจ็บ ก็โกรธ เขาเรียกว่าป้า เขาเรียกว่าลุง หรือเขาด่าว่าเอาสัตว์สารพัดมาประเคนใส่เรา เอาตัวกูเข้ารับก็โมโห

มันปรุงตัวกูได้เร็วมาก แต่ว่าสติของเราก็สามารถจะเร็วกว่านั้นได้ หรือเร็วเท่า ๆ กัน จนกระทั่งแม้มีการกระทบ เสียงกระทบหู หรือว่ามีของแหลมมาทิ่มกาย มีค้อนมาถูกนิ้ว เกิดความเจ็บขึ้นมา แต่ว่าไม่ปรุงตัวกูขึ้นมาเป็นผู้เจ็บ ตรงข้ามคือเห็นความเจ็บ เห็นความโกรธ เห็นความกลัว

 

อันนี้มันน่าอัศจรรย์มาก บ่อยครั้งเราอยู่กับความคิด จนกระทั่งปล่อยให้ความคิดเป็นนาย ไม่ใช่แค่อารมณ์เท่านั้น ความคิดด้วย พอมีความคิดเกิดขึ้นก็ไม่รู้ทัน ปล่อยให้ความคิดมันสั่งเราให้ทำนั่นทำนี่ เช่นเดียวกันพอมีอารมณ์ ก็ปล่อยให้อารมณ์เข้ามาครอบงำสั่งให้กายทำโน่น หรือว่าคำพูดออกมาในทางที่ด่าว่าด่าทอผู้คนเป็นการตอบโต้ แต่สติของเรานี้มันไว ไวพอ ๆ กันที่ทำให้ไม่พูด ไม่ทำอย่างนั้น

 

ฉะนั้นในการที่คนเรานี้ไม่ใช่แค่คิดก่อนทำเท่านั้น เรายังสามารถจะรู้ รู้ทันอารมณ์ก่อนที่จะคิดด้วย แล้วพอเรารู้ทันอารมณ์ก่อนที่จะคิด การที่จะตัดสินใจทำอะไร มันก็จะเป็นไปในทางที่ถูกต้อง ไม่ทำให้เกิดความทุกข์ ความเสียใจในภายหลัง

25670809pm--เครียดได้แต่ใจไม่ทุกข์

9 ส.ค. 67 - เครียดได้แต่ใจไม่ทุกข์ : ถ้าเครียดก็ปล่อยให้ตัวเองเครียดไปได้เลยนะ ไม่ต้องโทษตัวเอง อนุญาตให้ความเครียดเกิดขึ้นได้ อนุญาตให้ตัวเองเครียดได้ บางทีคนเราไปยึดมั่นกับความถูกต้องมากไป แล้วเราก็เลยโทษตัวเอง หรือตำหนิตัวเอง ว่าทำไมจึงมีความโกรธ ทำไมจึงมีความเครียด ทำไมไม่อยู่กับปัจจุบัน ทำไมไม่ปล่อยวาง ตำหนิตัวเอง แต่บางครั้ง การยอมรับตัวเอง ว่าเราทำได้เท่านี้ เครียดก็ยอมให้ตัวเองเครียดไป โกรธก็ยอมให้ตัวเองโกรธได้ ปรากฏว่ามันช่วยได้นะ เพราะว่าการที่เรามีท่าทีแบบนี้ ก็คือการยอมรับ ยอมรับอย่างที่มันเป็น

พอยอมรับได้นี่ สิ่งที่เป็นปัญหา มันก็ละลายหายไป ความทุกข์ก็จางคลายไปเลย เพราะถึงที่สุดแล้ว ที่มันยังคงอยู่ ที่มันยังก่อกวนเรา เพราะเราไม่ชอบมัน เพราะเราพยายามผลักไสมัน อะไรที่ผลักไสจะคงอยู่นะ แต่อะไรที่ตระหนักรู้ หรือยอมรับได้ มันก็จะหายไป

 

ฉะนั้นเวลามีความเครียด หลังจากที่พยายามทำอะไรหลายๆ วิธีแล้ว มันก็ยังเครียดอยู่ ก็อนุญาตให้ตัวเองเครียดไป และนี่จะเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้เราเครียดได้โดยที่ใจไม่ทุกข์ มันทำได้นะ มีความเครียดเกิดขึ้น แต่ใจไม่ทุกข์ เพราะยอมรับมันได 

25670808pm--จิตไม่หวั่นไหว ใจไม่กระเพื่อม

8 ส.ค. 67 - จิตไม่หวั่นไหว ใจไม่กระเพื่อม : คนที่ไม่ยอมรับความโศกความเศร้าความโกรธ พยายามกดข่มมัน สุดท้ายก็ตกอยู่ในอำนาจของมัน คนที่ไม่ยอมรับเสียงในหัว ที่ตำหนิครูบาอาจารย์ บุพการี จ้วงจาบพระรัตนตรัย พยายามไปต่อสู้ หรือสู้รบตบมือกับมัน ยิ่งตกอยู่ในอำนาจของมัน แต่พอเราเริ่มยอมรับได้ ใจมันก็จะเริ่มไม่หวั่นไหวแล้ว ไม่กระเพื่อมแล้ว

เสียงดังมากระทบ แต่เรายอมรับได้ มันก็ไม่เกิดความหงุดหงิด ความร้อนเกิดขึ้น มากระทบกาย เรายอมรับได้ ใจก็ไม่ร้อน มีเวทนาเกิดขึ้นกับร่างกาย ปวดเมื่อย หลัง เข่า แต่ใจยอมรับได้ มันก็ปวดแต่กาย แต่ใจไม่ทุกข์

 

อันนี้ก็เป็นวิธีการ ในการช่วยทำให้จิตไม่หวั่นไหว ใจไม่กระเพื่อม ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ถึงขั้นบรรลุพระนิพพาน แต่ว่าก็ทำให้ใจเราตั้งมั่น เป็นขณะๆ ไป เป็นครั้งคราวไป หรือว่าชั่วคราว แต่มันก็พาเราเข้าใกล้พระนิพพานมากขึ้น เพราะเมื่อจิตไม่หวั่นไหว ใจไม่กระเพื่อม เมื่อมีสิ่งต่างๆ มากระทบ แต่ได้อาศัยสติ การรู้ซื่อๆ หรือการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ก็จะเริ่มเห็นสัจธรรมความจริงจากสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น

 

โดยเฉพาะเห็นแจ้ง หรือเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ ว่า เหตุแห่งทุกข์นี่ ถ้าเป็นทุกข์ใจแล้ว มันก็ไม่ได้อยู่ที่ไหน อยู่ที่ใจของเรา ใจที่มีการผลักไสหรือไหลตาม ใจที่ไม่ยอมรับสิ่งต่างๆ อย่างที่มันเป็นความจริงที่ปรากฏแก่ใจของเรานี่แหละ จะช่วยทำให้เราเกิดปัญญา และปัญญาที่ว่า ก็จะทำให้จิตใจได้เข้าใกล้พระนิพพานมากขึ้น พระนิพพานจะไม่ใช่เป็นเรื่องนามธรรมแล้ว แต่ว่าจะเป็นเรื่องที่เป็นรูปธรรมขึ้นมา นั่นก็คือการที่จิตมีความปกติ ไม่ขึ้นไม่ลง ไม่ฟูไม่แฟบ หรือพูดง่ายๆ คืออยู่เหนือสุขเหนือทุกข์นั่นเอง

 

เพราะฉะนั้น เวลาเราจะตั้งจิตปรารถนาอะไร นอกจากการปรารถนาพระนิพพานแล้ว ก็ลองนึกไปอีกขั้นหนึ่ง ปรารถนาว่า ไม่ว่ามีอะไรมากระทบ ก็ขอให้จิตไม่หวั่นไหว ใจไม่กระเพื่อม นั่นแหละจะทำให้เข้าถึงความสงบอย่างแท้จริง 

25670807pm--มองลบเป็นนิจ ชีวิตจึงติดลบ

7 ส.ค. 67 - มองลบเป็นนิจ ชีวิตจึงติดลบ : ชีวิตตัวเองอาจจะมีอะไรดีมากมาย แต่มองไม่เห็นเลย เห็นแต่ลบ เห็นแต่ความทุกข์ เห็นแต่อุปสรรค เห็นแต่ปัญหา หรือบางทีก็อาจเห็นความผิดพลาด ตื่นเช้าขึ้นมา ไม่สามารถที่จะชื่นชมสิ่งที่มีอยู่รอบตัวได้เลย มองไม่เห็นเลยนะว่าฟ้ามันสวย เรารู้สึกโชคดีนะที่เรายังมีลมหายใจ คิดไม่ออกจริงๆ เช่น รถติดมันดีอย่างไรบ้าง หรือว่าวันนี้เรามีอะไรดีๆ บอกมาสัก 5 อย่าง บางคนบอกไม่ได้เลย เห็นแต่ข้อเสีย ชีวิตแทนที่จะมีความสุขได้แบบง่ายๆ กลายเป็นชีวิตติดลบไป

ฉะนั้นพวกเราก็ต้องระวังนะ เราอย่าประมาท เพราะว่าพอเราอยู่ท่ามกลางคนที่คิดลบ ชอบแซะ ชอบวิจารณ์ เราก็จะเผลอรับเอาความคิดแบบนี้เข้ามา แต่ที่จริงอาจจะมีความคิดหรือทัศนคติแบบนี้อยู่แล้วก็ได้ เพราะว่าการเลี้ยงดูในครอบครัว พ่อแม่ หรือว่าการหล่อหลอมจากครูบาอาจารย์ จำนวนไม่น้อยเป็นแบบนี้ พอถูกใครมอง ถูกผู้ใหญ่มองในทางลบ ถูกผู้ใหญ่เห็นแต่ข้อผิดพลาด ถูกผู้ใหญ่ตำหนิ ก็เลยซึมซับรับเอาความคิดแบบนี้มา พอเห็นใครทำดีก็หมั่นไส้ หาช่องแซะ หาช่องป่วน

 

อย่างที่มีคนคอมเมนต์ในข่าวที่ว่า พบไดโนเสาร์ทีภูหินร่องกล้า มีแต่คอมเมนต์ที่ลบทั้งนั้นเลย แล้วมันไม่ได้สร้างสรรค์เลยนะ เช่นหาว่า เพ้อเจ้อ หลอกเด็กอนุบาล เกิดทันเหรอถึงรู้ว่าเป็นไดโนเสาร์ ลองนึกนะ คนที่ค้นพบไดโนเสาร์หรือคนที่เขาพยายามจะเผยแพร่ข่าวนี้ เขาจะรู้สึกอย่างไร มันเป็นเพราะคนไทยเป็นแบบนี้ ก็เลยเกิดความรู้สึกถูกบั่นทอนกำลังใจได้ง่ายๆ

 

แต่ว่าเราก็อย่าไปหวั่นไหวกับความคิดแบบนี้ เพราะถ้าเราหวั่นไหว แล้วเราไปซึมซับ รับเอาความคิดแบบนี้ ทัศนคติแบบนี้เข้ามา สุดท้ายมันก็เป็นผลเสียกับเรา ชีวิตเราก็ติดลบไปด้วย เจออะไรก็เห็นแต่เรื่องลบๆ มีข้อตำหนิ มีเรื่องบ่นอยู่เสมอ แล้วสุดท้ายก็แว้งกลับมาเห็นแต่ข้อผิดพลาดของตัวเอง หรือว่ามองอะไรก็มีแต่เรื่องลบๆ ชีวิตก็เลยติดลบไปด้วย 

25670806pm--ออกจากทุกข์เพราะรู้

6 ส.ค. 67 - ออกจากทุกข์เพราะรู้ : ถ้าหากว่าไม่อยากจะถูกความทุกข์ครองใจ ก็ต้องพยายามเติมความรู้ตัวให้เกิดขึ้น แล้วก็เรียนรู้สัจธรรมความจริงของชีวิตจากเหตุการณ์ต่างๆ เพื่อจะได้รู้ความจริงอย่างแจ่มแจ้ง ให้ตระหนักเห็นโทษของความหลงว่า ไม่ว่าจะเป็นความไม่รู้ตัว หรือการไม่รู้ความจริง ตัวนี้ต่างหากที่มันเป็นสมุทัย หรือเหตุ หรือสาเหตุแห่งทุกข์

ไม่ใช่เพราะว่าความแปรเปลี่ยน ความไม่เที่ยง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตานี้ไม่ได้เป็นเหตุแห่งทุกข์ แต่เป็นเพราะการไม่รู้ความจริง ไม่เข้าใจอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไปหลงยึดติดถือมั่นต่างหากที่ทำให้เป็นทุกข์ เพราะฉะนั้นการฝึกใจให้รู้ตัวจนกระทั่งรู้ความจริงของสรรพสิ่ง แม้จะไม่ถึงที่สุด ก็ช่วยลดช่วยบรรเทาความทุกข์ในจิตใจได้เยอะเลย 

25670805pm--เติมเต็มจิตด้วยความรู้สึกตัว

5 ส.ค. 67 - เติมเต็มจิตด้วยความรู้สึกตัว : วัน ๆ หนึ่งเราหลงมากกว่ารู้ตัว เวลาเราหลับ เราหลับน้อยกว่าเวลาเราตื่น เราหลับก็อาจจะสัก 6 หรือ 7 หรือ 8 ชั่วโมง แต่เราตื่น 16 ชั่วโมง 18 ชั่วโมง นั่นเป็นเรื่องของกาย ส่วนเรื่องของใจแม้ในช่วงเวลาที่เราตื่น 18 ชั่วโมง 16 ชั่วโมง ส่วนใหญ่มันหลง ส่วนน้อยที่รู้สึกตัว แล้วก็เป็นความรู้สึกตัวแบบไม่ต่อเนื่อง ถูกความหลงเข้ามาครอบงำ

เพราะฉะนั้นมันก็เลยมีความโลภ มีความอยาก มีความรู้สึกพร่องตลอดเวลา ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ ยังอยากได้อีก แต่ถ้าเราทำความรู้สึกตัวบ่อย ๆ ทำเป็นประจำ ความรู้สึกตัวก็จะเพิ่มมากขึ้น ต่อเนื่องมากขึ้น ความหลงน้อยลง ความทุกข์ก็น้อยลงไปด้วย เพราะฉะนั้นก็อย่าไปดูแคลนความรู้สึกตัว มันเป็นวิธีการที่จะช่วยเติมเต็มจิตใจ

 

มีความรู้สึกตัวเมื่อไหร่ ก็หมายถึงมีสติเต็มตื่น มีสติเต็มตื่น ก็หมายความว่าไม่เปิดช่องให้กิเลสหรือความทุกข์เข้ามาครอบงำจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นความโลภ ความโกรธ ความเครียด ความทุกข์ ความเศร้าหรือความซึม แล้วถึงตอนนั้นเราก็จะเริ่มเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามีแล้ว สิ่งที่เราไม่มีหรือสิ่งที่เราเคยคิดว่าพร่อง มันจะไม่มีความหมายต่อจิตใจของเรา

 

เราจะมีความสุขง่าย ๆ เพราะเรารู้จักชื่นชมสิ่งที่เรามี ให้คุณค่า ให้ความสำคัญกับสิ่งที่เรามี ซึ่งที่จริงก็มีคุณค่าจริง ๆ เช่น การที่เรายังมีชีวิต ยังมีลมหายใจ ยังสามารถหายใจได้อย่างราบรื่น ไม่ติดขัด การที่เรายังมีตามองเห็น การที่เรายังมีหูได้ยิน ยังมีความคิด มีสติ มีความสามารถในการรู้สึกตัว

 

อันนี้มีกันทุกคน แต่สิ่งที่ไม่มี จำนวนมากเลยไม่ค่อยมีความสำคัญหรือความจำเป็นต่อชีวิต แต่ว่ามันเป็นค่านิยมที่ใคร ๆ เขาอยากจะมีกัน หรือว่ามันช่วยทำให้เกิดความสะดวกสบาย หรือเกิดความสุขชั่วคราว

 

สิ่งที่เรามีอยู่แล้วนี้มันมีคุณค่ายิ่งกว่านั้นเยอะ อยู่ที่ว่าเราจะทำให้มันนำไปสู่ความรู้สึกตัว นำไปสู่การมีสติปัญญาเพิ่มขึ้นหรือเปล่า หรือว่าเอาแต่ดิ้นรนแสวงหาสิ่งที่คิดว่าพร่อง แล้วคิดว่าได้มาเท่าไหร่จะช่วยเติมเต็ม แต่ได้มากเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกเติมเต็มสักที เพราะว่ามันเป็นการเติมเต็มในอำนาจของกิเลส ของอัตตา ซึ่งไม่เคยรู้จักพอสักที

 

จะไม่ให้ใจเราอยู่ในอำนาจของอัตตานี้ก็ต้องทำความรู้สึกตัวให้เกิดขึ้น ซึ่งมันก็แปลกพอมีความรู้สึกตัวขึ้นเมื่อไหร่ ตัวกูก็หายไปเมื่อนั้น มันเป็นปฏิปักษ์กัน 

25670802--อย่ามองแบบเหมารวม

2 ส.ค. 67 - อย่ามองแบบเหมารวม : บางคนที่มีเงินก็เหมารวมว่าคนจนนั้นเห็นแก่เงิน ส่วนคนที่พอมีพอกินหรือคนที่ฐานะไม่ดีก็เหมารวมว่าคนรวยนั้นเห็นแก่เงิน ประสบการณ์ของเราหรือสิ่งที่เราได้ยินมาอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ว่าอย่าเหมารวมว่าทุกคนจะเป็นอย่างนั้น อย่าเหมารวมว่าคนจนจะเห็นแก่เงิน หรืออย่าเหมารวมว่าคนรวยจะเป็นพวกงก ตระหนี่

เราต้องดูตามเนื้อผ้าไม่ใช่ตัดสินคนตามยี่ห้อหรือที่เรียกว่าเหมารวม เพราะว่าจะรวย จะจน คนที่ดีมีคุณธรรม ที่ซื่อสัตย์สุจริตก็มีอยู่ เรามีภาพประสบการณ์อย่างไรก็อย่าไปตัดสินคนที่เราพบ คนที่เรารู้จักเพียงเพราะว่าเขารวยหรือจน เพราะจริงๆเขาอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด หรือภาพที่เราวาดเอาไว้ก็ได้ 

25670801pm--ออกจากทุกข์ ให้ใจกลับมาอยู่กับปัจจุบัน

1 ส.ค. 67 - ออกจากทุกข์ ให้ใจกลับมาอยู่กับปัจจุบัน : เพราะถ้าไม่มีสติที่เรียกว่าสัมมาสติ มันก็จะระเหเร่ร่อน ไหลไปอดีตมั่งลอยไปอนาคตอยู่ร่ำไป เสร็จแล้วก็จะจมอยู่ในอารมณ์ ไหลไป ลอยไปลอยมาก็จมอยู่ในอารมณ์ จมมีความทุกข์ เพราะไปคว้าเอาอดีต ไปคว้าเอาอนาคตมาแบกเอาไว้ เสร็จแล้วก็ไปโทษคนนั้นคนนี้ว่าทำให้เราทุกข์

ไม่ต่างจากคนที่แบกก้อนหินแล้วก็โทษก้อนหินว่า ก้อนหินทำให้เราเหนื่อย ทำให้เราล้า แต่ไม่ถามเลยว่า แล้วแบกทำไม ไอ้ที่เหนื่อยที่ล้าไม่ใช่เพราะก้อนหินแต่เพราะไปแบกมันเอาไว้ ถ้าไม่อยากเหนื่อย ไม่อยากทุกข์ ไม่อยากล้าก็ทำได้ไหมคือวางมันลง แต่จะวางมันลงได้ต้องรู้ก่อนว่า ที่ทุกข์เป็นเพราะแบกเอาไว้ ส่วนใหญ่ไม่รู้ ไปแบกอดีต ไปแบกอนาคตแล้วยังไม่รู้เลยเป็นเพราะแบก

 

แล้วเมื่อทุกข์ เกิดความโกรธ เกิดความคับแค้น เกิดความวิตกกังวล ก็ไปโทษโน่นโทษนี่ แต่ลืมมองไปว่าจะเป็นเพราะใจเรานี่ไปแบกมันเอาไว้ หรือไม่ได้มองว่าเป็นเพราะใจเราเปิดช่องให้ความทุกข์เข้าไปเล่นงาน สร้างความปั่นป่วนในจิตใจ ถ้าเราดูแลรักษาใจให้ดี มีสติเป็นเครื่องรักษาใจ การที่เปิดช่องให้ความทุกข์เข้ามาเล่นงานจิตใจเราก็จะเป็นไปได้ยาก

เพราะฉะนั้นให้เรียนรู้ ให้ทำความเข้าใจเรื่องการอยู่กับปัจจุบันให้ดี แล้วก็พยายามสร้างเหตุปัจจัยคือการเจริญสติ การทำความรู้สึกตัว มันจะเป็นเครื่องมือที่จะช่วยทำให้อยู่กับปัจจุบันได้ และการปล่อยวางกันอดีตอนาคตมันก็จะไม่ใช่เรื่องยาก