Luangpor Paisal Visalo‘s Podcast (ธรรมะ จาก หลวงพ่อไพศาล วิสาโล)

25650702am--เมื่อฝึกตนไว้ดีความสุขย่อมมาเอง

2 ก.ค. 65 (เช้า) - เมื่อฝึกตนไว้ดีความสุขย่อมมาเอง : การคิดอย่างมีสติ มันทำได้ แล้วก็จำเป็นด้วย ยิ่งคนที่มีปัญญามากมีความคิดเก่งมาก บางทีมันคิดไม่หยุดก็มี คิดอย่างมีสติ ก็คือ รู้ว่าตอนนี้พอได้แล้ว ฉันจะทำอย่างอื่นแล้ว หรือฉันกำลังจะเข้านอนแล้ว บางคนคิดเก่ง คิดไม่หยุด กลายเป็นทาสของความคิดไป อันนี้เรียกว่ามีปัญญามากไป ก็ต้องมีสติมากำกับ เพื่อให้การคิดมันมีความสมดุล คือว่ารู้เมื่อไหร่ว่าควรคิด เมื่อไหร่ควรหยุด คิดเก่งก็ดี แต่ต้องรู้จักวางความคิดได้

เพราะฉะนั้น อันนั้นก็เป็นการเจริญสติที่เราสามารถจะทำได้ แล้วพอเราฝึกสติอย่างนี้มากๆเข้า ก็ช่วยทำให้ความรู้สึกเกิดขึ้นมา หรือปรากฏ แสดงอย่างชัดเจนต่อเนื่อง แล้วพอความรู้สึกตัว มีกำลัง มีพลัง มีความต่อเนื่อง ความสุขก็เข้ามาเอง เหมือนกับปลูกต้นไม้ในบ้าน มีดอกไม้ขึ้น เดี๋ยวผีเสื้อก็มาเอง ให้เราลองสังเกตและศึกษาดู

25650701pm--จากคิดดีสู่การทำดี

1 ก.ค. 65 - จากคิดดีสู่การทำดี : แต่พอเราเจริญสติ ขณะเดียวกันก็ทำซ้ำๆ สิ่งที่เป็นความดี มันก็เป็นการเติมพลังให้กับคุณธรรมภายในใจเรา จนกระทั่งสามารถที่จะมีแรงต้าน เช่น ความเมตตามันก็จะมีพลังมากขึ้น จนสามารถที่จะเอาชนะความอิจฉา คมพยาบาท ความโกรธ ความสันโดษมันจะมีพลังเอาชนะความโลภได้ สติก็จะมีพลังเอาชนะความหลงลืมหรือตัวหลง อันนี้มันก็เป็นสิ่งที่จะทำให้ในที่สุด

ระหว่างความคิดกับการปฏิบัติ มันมีช่องว่างน้อยลง สิ่งที่เราคิดว่าดี มันไม่ใช่แค่ความคิด แต่ปฏิบัติไม่ได้หรือทำตรงข้าม อะไรที่เราคิดว่าดี คติธรรมที่เราได้เรียนรู้มา มันไม่ใช่แค่เรียนรู้เฉยๆ มันเอามาปฏิบัติ ช่องว่างระหว่างสมองกับหัวใจก็น้อยลง ช่องว่างระหว่างความคิดกับการกระทำก็จะน้อยลง ธรรมะก็กลายเป็นสิ่งที่อยู่กับเนื้อกับตัวเรา

ยิ่งถ้ามีกัลยาณมิตรด้วย คอยช่วยสนับสนุน บางทีใจเรามันไม่มีแรงต้าน แรงมากพอที่จะต้านตัวกิเลส แต่ว่าเพื่อนหรือว่ากัลยาณมิตร ครูบาอาจารย์ ก็ช่วยเสริมพลังให้เรามีกำลัง ที่จะต้านทานอำนาจของกิเลสได้ มันอยากจะให้เราด่า มันอยากจะให้เราโวยวาย ตีโพยตีพาย มันอยากจะให้เราตอบโต้

 

แต่ว่าตัวคุณธรรมหรือความใฝ่ดี มันมีพลังมากกว่า มันก็สยบตัวกิเลส ความอยากมันมี อยากจะมี อยากจะได้มากๆ แต่ว่าความรู้จักพอ มันมีพลังมากกว่า มันก็สามารถที่จะระงับยับยั้งอำนาจของตัวโลภะนั้นได้ เราต้องพยายามสร้างขึ้นมา เสริมพลังใฝ่ดีให้มีขึ้นในตัวเรา 

25650629pm--ขยันรู้เท่าทันจิต

29 มิ.ย. 65 - ขยันรู้เท่าทันจิต : คนที่ปฏิบัติหลายคนจะรู้สึกว่า โอ๊ะ เรานี่ชั่วร้ายเหลือเกิน แต่ก่อนเราคิดว่าเราเป็นคนดี แต่จริงๆแล้วมันเห็นเลยว่า เรานี่มีความชั่วร้ายหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นโลภ โกรธ หลง อิจฉา พยาบาท ทั้งหมดนี้เพราะว่า การที่เคยปล่อยให้จิตตกอยู่ในอำนาจของกิเลสหรือของตัวกู แต่พอเราหันมาดูใจ หันมารู้เท่าทันความคิด มันจึงเห็นว่า จิตเราเชื่อไม่ได้ ไม่สามารถที่จะเชื่อได้ในทุกเรื่อง มันทำให้เราเกิดความระมัดระวัง และเกิดความรู้จักทักท้วง

ซึ่งก็อย่างที่บอก พอเราทักท้วงบ่อยๆ มันจะเริ่มสงบเสงี่ยมมากขึ้น เพราะเรารู้ทันมันแล้ว เพราะฉะนั้นการปฏิบัติการภาวนา ในขณะที่หลายคนปรารถนาความสงบ ปรารถนาความโปร่งความเบา สิ่งสำคัญหรืออาจจะสำคัญยิ่งกว่าคือ การรู้ทัน รู้ทันความคิด รู้ทันจิตที่มันชอบหลอก ชอบลวง ชอบทำให้เราเขว ถ้าเราไม่รู้ทันมัน การที่เราจะพบความสงบ ความเป็นอิสระ ความเย็น มันก็ยาก มันก็เกิดขึ้นชั่วคราว เสร็จแล้วเราก็พลาดท่าเสียทีมันอีก เพราะว่ามันพาเราเข้ารกเข้าพง หรือไม่ก็พาเราทำในสิ่งที่ไม่สมควร ทำให้เกิดเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจตามมา

 

เพราะฉะนั้นเราต้องพัฒนาความสามารถตรงนี้ให้มากๆ รู้เท่าทันความคิด รู้เท่าทันจิต เวลามันจะล่อหลอกหรือลวงเรา 

25650628pm--การวางใจอย่างใหม่ที่เราควรรู้จัก

28 มิ.ย. 65 - การวางใจอย่างใหม่ที่เราควรรู้จัก : แค่ดูเฉยๆเป็นการวางใจที่เราต้องเรียนรู้ด้วย เพราะว่าการที่มีอะไรเกิดขึ้นกับใจ แล้วเราทุกข์ มันไม่ใช่เป็นเพราะอารมณ์ที่เกิดขึ้น แต่เป็นเพราะเราไปกดข่มมัน ไปรู้สึกลบกับมัน อันนี้ไม่ใช่เฉพาะอารมณ์อย่างเดียว สิ่งภายนอกที่มากระทบด้วยเช่นเสียง ถ้ามากระทบเรา แล้วเราต่อต้านมัน ผลักไสมัน เรายิ่งทุกข์

แต่พอเรารู้สึกเฉยๆกับมันหรือเราวางเฉยกับมัน มันไม่ทุกข์หรอก แม้มันจะเป็นเสียงโทรศัพท์ เสียงค้อน เสียงสัตว์ร้องหมาเห่า เสียงรถมอเตอร์ไซค์ ถ้าเราวางเฉยกับมัน หรือว่าแค่รู้เฉยๆ เราไม่ทุกข์หรอก

 

แต่ที่ทุกข์เพราะไปต่อสู้ขัดขืน หรือว่าขับไสมัน การวางใจคือการยอมรับหรือว่ารู้ซื่อๆ รู้เฉยๆ มันเป็นศิลปะที่สำคัญที่เราต้องเรียนรู้ และมันเป็นสิ่งจำเป็นด้วยสำหรับการเจริญสติ มันจะมีกี่ครั้งคิดมากเท่าไหร่ก็ไม่หงุดหงิด ขอเพียงแต่ให้รู้ทันมันก็พอ เพราะแค่รู้ การละก็เกิดขึ้น การวางก็เกิดขึ้น หรือการปล่อยการวาง แล้วสิ่งที่ตามมาคือความสงบ เพราะในที่สุดมันก็จางคลายไป จะเรียกว่าเทคนิคก็ได้ที่เราต้องรู้จัก 

25650626pm--ฝึกใจให้พร้อมเจอความไม่สงบ

26 มิ.ย. 65 - ฝึกใจให้พร้อมเจอความไม่สงบ : พอเราพร้อมที่จะเจอกับความไม่สงบ หรืออารมณ์อกุศล อารมณ์ที่ไม่พึงปรารถนาในใจ ต่อไปเราจะมีความพร้อมในการเจอกับผัสสะ ที่เคยไม่พึงพอใจมาก่อน นั่นคือรูป รส กลิ่นเสียง แต่ก่อนเวลามีธรรมารมณ์ที่ไม่พึงพอใจเกิดขึ้น เราไม่ผลักไสมัน เรายอมรับมัน เราแค่รู้ซื่อๆ แต่ต่อไป ความสามารถในการรับมือกับสิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจ มันจะขยายออกไป จากธรรมารมณ์หรืออารมณ์ ความคิดในใจ ไปสู่สิ่งภายนอก เสียงที่ดัง ภาพที่ไม่น่าพึงพอใจอันนี้เรียกว่ารูป กลิ่นก็เหมือนกัน หรือว่าสัมผัส เช่นความเจ็บ ความปวด ที่ทำให้เกิดทุกขเวทนา เวลาเกิดความปวดขึ้นมา ก็อยู่กับความปวดได้ด้วยใจที่ไม่ทุกข์ กายทุกข์ไปแต่ใจไม่ทุกข์ จำกัดทุกขเวทนาให้เป็นเรื่องของกาย แต่ว่าใจไม่ทุกข์ด้วย

นี่เพราะว่าเรารู้จักรับมือกับความไม่สงบที่เกิดขึ้นในใจ พอรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่ไม่น่าพึงพอใจเกิดขึ้น เราก็รับมือกับมันได้ด้วยใจที่ไม่ทุกข์ ถึงแม้ใจกระเพื่อม แต่ก็รู้ทัน แล้วก็วางมันลง วางทั้งอารมณ์ที่เกิดขึ้น แล้วก็วางทั้งรูป รส กลิ่น เสียง ที่มากระทบ ต่อไปพอไปเจอเหตุการณ์ที่ร้ายๆ ที่ไม่พึงปรารถนา พลัดพรากจากของรักของพอใจ ประสบกับสิ่งที่ไม่รักไม่พอใจ อย่างที่เราสวดทุกเช้า เราก็สามารถจะรับมือกับมันได้

 

เจอความเจ็บป่วย เจอความสูญเสียทรัพย์สินเงินทอง ก็สามารถที่จะรับมือกับมันได้ เพราะเห็นว่ามันเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติที่มันห้ามไม่ได้ เรารู้จักที่จะรักษาใจ ไม่ให้เป็นทุกข์กับสิ่งเหล่านี้ ซึ่งมันก็เกิดขึ้นจากการที่เรารู้เคล็ดลับ ในการรับมือกับอารมณ์ที่เป็นความทุกข์ นั่นคือรู้ซื่อๆ หรือมีสติรู้ทัน หรือว่ารู้จักทำความรู้สึกตัวให้เกิดขึ้น

 

เพราะฉะนั้นเวลาเราปฏิบัติ เช่นที่มาปฏิบัติที่นี่ อย่าหวังแต่ว่าจะพบกับความสงบในใจ แต่ให้คิดต่อไปว่า เราต้องพร้อมที่จะเผชิญกับความไม่สงบ เมื่อมันผ่านเข้ามาในใจด้วย มันเกิดขึ้นก็ไม่โวยวายตีโพยตีพาย หรือว่าผลักไสมัน ยอมรับมัน อนุญาตให้มันเกิดขึ้น แต่ว่าไม่ปล่อยใจให้หลงเข้าไปในอารมณ์เหล่านั้น พูดง่ายๆ คือเห็น ไม่เข้าไปเป็น หรือว่าแค่รู้ซื่อๆ 

25650625pm--จากการทำดีสู่การรู้ความจริง

25 มิ.ย. 65 (เย็น) - จากการทำดีสู่การรู้ความจริง : จากความรู้ตัว เป็นการรู้ความจริง ความจริงของกายและใจ เมื่อรู้ความจริงของกายและใจ โดยเฉพาะเห็นนะ เออ กายนี้ก็ไม่ใช่ของเรา ใจนี้ก็ควบคุมบังคับบัญชาไม่ได้ มันไม่อยู่ในอำนาจที่จะบังคับกายและใจ ให้เป็นไปได้ดั่งใจ ฉะนั้นเวลากายมันเจ็บมันป่วย ที่เคยเศร้าโศก เคยคับแค้น มันก็เปลี่ยนไปเป็นการยอมรับ หรือเวลามีอารมณ์ต่างๆ เกิดขึ้นกับใจ ก็รู้ว่ามันมาแล้วก็ไป มันไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา มีความโกรธเกิดขึ้น ก็ไม่ใช่เรา

แต่ก่อนนี่จมเข้าไปในความโกรธ เพราะไปยึดว่าเราโกรธ เวลาเกิดความเครียด ก็เราเครียด เวลากายปวด ก็เราปวด มันเข้าไปยึด อันนี้เพราะหลง เพราะว่าไม่รู้ ทั้งไม่รู้ตัวแล้วก็ไม่รู้ความจริง แต่พอรู้ความจริงในสัจธรรม มันก็รู้ว่าไม่มีอะไรที่ยึดมั่นถือมั่นได้ มันก็วาง

 

รู้ว่ากายไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา อารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่ของเรา แม้กระทั่งใจนี่ก็ไม่ใช่ของเรา ไม่สามารถบังคับมันไปดั่งใจได้ จะให้มันสงบมันก็ไม่สงบ อยากให้มันผ่อนคลาย มันก็ไม่ผ่อนคลาย แต่ถ้าเกิดเมื่อไหร่ก็ตาม ที่เราเห็นความจริงของกายและใจ หรือว่าอย่างน้อยๆ มีความรู้เนื้อรู้ตัว มีสติ อาการของใจ มันก็มาทำให้เป็นทุกข์ไม่ได้ เห็นทุกข์นะ แต่ว่าไม่เป็นทุกข์ เห็นทุกข์เพราะอะไร เห็นทุกข์เพราะมีความรู้ตัว มีสติ

 

แต่ก่อนนี้ทุกข์เกิดขึ้นทีไร เป็นทุกข์ทุกที แต่ตอนนี้ไม่เป็นทุกข์แล้ว เห็นมัน รู้ทันมัน ต่อไปก็จะเห็นว่า ทุกอย่างเป็นทุกข์ทั้งนั้น เหมือนกับเป็นของร้อน เป็นของหนัก ถ้าจับก็เจ็บ ถ้าแบกก็เหนื่อย มันมีแต่จะสอนให้เราปล่อยวาง ถึงตอนนั้น ก็สามารถที่จะทำสิ่งดีงามได้ ด้วยใจที่ไม่ทุกข์ สามารถที่จะใช้ชีวิตที่ดีงาม ด้วยจิตที่เป็นอิสระ

 

อันนี้มันเป็นพัฒนาการ ที่เราควรจะใส่ใจ ก้าวขึ้นไปเรื่อยๆ จากการทำความดี โดยไม่หวังผลตอบแทน จากการเข้าถึงความสุข เมื่อได้ทำความดี เมื่อได้ทำงาน หรือได้ทำสิ่งที่มีคุณค่า ไปสู่การทำความรู้สึกตัว มีความรู้เนื้อรู้ตัวในทุกสิ่งที่ทำ จนกระทั่งไปสู่การรู้เท่าทันธรรมดา หรือรู้เท่าทันความจริง หรือสัจธรรมของชีวิต คนเรามันต้องมีพัฒนาการ อย่าหยุดนิ่ง แล้วก็จะพบกับความสงบเย็น เป็นอิสระในที่สุด 

25650625am--เสริมสร้างพลังเมตตากรุณา

25 มิ.ย. 65 (เช้า) - เสริมสร้างพลังเมตตากรุณา : ถ้าเราอยากจะรักษาเมตตากรุณาหรือและดูแลให้งอกงาม ก็ต้องรู้จักทำดี ดีแล้ว แต่ต้องปล่อยวางความคาดหวัง หรือปล่อยวางผลสำเร็จ บางทีทำแล้วมันไม่สำเร็จอย่างที่คิดก็ท้อ แล้วก็เลิกทำ เมตตากรุณาก็หดหายไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเราไม่ยึดติดในความคาดหวังในผลสำเร็จ มันไม่สำเร็จก็ยังทำต่อไป เมตตากรุณาก็จะได้รับการบำรุงดูแล

แต่จะทำอย่างนั้นได้ต้องมีสติด้วยเหมือนกัน เพราะบางทีความเห็นแก่ตัวมันก็ชอบผุดชอบโผล่มา ทำไปทำไมทำแล้วได้อะไร อย่าทำเลยถึงฉันไม่ทำคนอื่นก็ทำ ความคิดอย่างนี้มันก็จะโผล่ขึ้นมาเป็นข้ออ้างให้เราเฉยเมยต่อความทุกข์ยากของผู้คน ถ้าเราไม่มีสติรู้ทัน เราก็โดนความคิดหรือข้ออ้างเหล่านี้หลอก มันเป็นข้ออ้างของกิเลสความเห็นแก่ตัวซึ่งมีอยู่ในตัวเราเหมือนกัน

 

แต่ถ้าเรามีสติเราไม่เชื่อมัน ไม่หวั่นไหวไปกับเหตุผลหรือข้ออ้างเหล่านี้ยังทำความดีต่อไป ใครเดือดร้อนเราก็ช่วย ถึงแม้ไม่มีใครช่วยเราก็ทำ อย่างนี้เราก็เสริมสร้างเมตตากรุณาให้เจริญงอกงามและเจริญงอกงามมากเท่าไหร่ มันไม่เพียงแต่ช่วยเหลือผู้คนให้มีความสุข เราก็พลอยมีความสุขด้วย และต่อไปมันก็จะช่วยส่งเสริมให้ความเห็นแก่ตัวลดลง ความยึดติดถือมั่นในตัวตนลดลง จิตก็พัฒนาขึ้น อันนี้เรียกว่าเราสามารถที่จะบำเพ็ญตนบำเพ็ญประโยชน์ท่านด้วยการช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น ด้วยการสร้างเมตตากรุณาเจริญขึ้นอยู่ในใจอยู่เนืองๆ 

25650624pm--หมั่นซ้อมตายอยู่เนืองๆ

24 มิ.ย. 65 - หมั่นซ้อมตายอยู่เนือง ๆ : เราซ้อมตายได้หลายวิธี เวลาสูญเสียทรัพย์โทรศัพท์หาย รถถูกโกง ถูกปล้นเอาไป ก็ถือว่านี่เป็นการซ้อมเหมือนกัน แทนที่จะเอาแต่ทุกข์โศกคร่ำครวญโกรธแค้น ก็ถือว่าเขามาซ้อม ซ้อมว่าถ้าหากว่าสูญเสียพลัดพราก เราจะทำใจได้ไหม เพราะเวลาตอนตายเราต้องสูญเสียทุกอย่าง มีร้อยก็หมดร้อย มีล้านก็หมดล้าน เอาเหตุการณ์ต่างๆที่มันเกิดขึ้นจริงมาเป็นแบบฝึกหัด รวมทั้งเวลาเจ็บเวลาป่วย ก็ถือว่านี่มันเป็นโอกาสที่เราจะซ้อมตาย ซ้อมตายด้วยการฝึกจิตว่า ถ้าเกิดว่าเมื่อป่วย ทำอย่างไรมันจะป่วยแต่กาย ใจไม่ป่วย ทำอย่างไรทุกขเวทนาทางกายมันจะไม่บีบคั้นใจ

ถึงเวลาตายมันก็ยิ่งทรมาน เพราะทุกขเวทนาก่อนที่จะตายมันแรงกล้ายิ่งกว่าตอนที่เราเจ็บป่วยหลายเท่า ตอนที่เจ็บป่วย มายังห่างไกลจากตอนที่เรากำลังจะตาย แต่ว่ามันก็เป็นโอกาสให้เราฝึกซ้อม ฝึกซ้อมเจริญสติว่าเราจะตั้งสติอย่างไร เราจะรักษาใจไม่ให้ทุกข์ขณะที่กายมันกระสับกระส่ายได้ไหม อันนี้สำคัญมากเป็นวิชาที่จำเป็นมากเวลาที่เราจะต้องตาย เพราะว่าทุกขเวทนามันจะกำเริบ มันจะรุนแรงมาก ถ้าเรารักษาใจไม่ให้ทุกข์ไปกับกายได้ มันจะง่ายมากที่จะตกไปอยู่ในอบาย หรือว่าพลัดเข้าไปสู่ในอบายได้

25650613pm--วางได้จึงไกลทุกข์

13 มิ.ย. 65 - วางได้จึงไกลทุกข์ : คนเราแบกอะไรต่ออะไรมากมายจนทุกข์ ยามเจ็บป่วยก็แบก ถึงเวลาจะตายก็ยังแบก แบกโดยไม่รู้ตัว หลายคนตายด้วยความทุรนทุราย ตายไม่สงบเพราะว่าไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวาง จะเป็นลูกเมีย สามี คนรัก ทรัพย์สมบัติ แบกเอาไว้ และส่วนใหญ่แบกโดยไม่รู้ตัว เวลาจะตายก็ยังแบกเอาไว้ ก็เลยทำให้เกิดความเศร้าหมอง เกิดความเศร้าโศก เกิดความอาลัยอาวรณ์ แล้วยิ่งกว่านั้นยังแบกความโกรธ แบกความเกลียด แบกความพยาบาทไว้อีก ยิ่งทำให้จิตใจรุ่มร้อน

ทั้งที่ถ้าปล่อย ถ้าวาง ไม่ว่าจะเป็นคนรัก ของรัก ทรัพย์สมบัติ หรือว่าอารมณ์ที่มันไม่น่ารัก เช่น ความโกรธ ความเศร้า ความเกลียด ก็สามารถตายสงบ ไปสบายได้ แต่เพราะแบกเอาไว้ ก็เลยเหมือนกับเป็นตัวหน่วง ตัวถ่วง ที่ทำให้ไม่สามารถไปสงบ หรือว่าไปสบายได้ มันก็คงไม่ต่างจากสัมภาระ ที่มันถ่วงนักผจญเพลิง ซึ่งกำลังหนีเอาชีวิตรอด แต่สุดท้ายก็ถูกไฟเผาผลาญ ถ้าเพียงแต่ปล่อย ถ้าเพียงแต่วาง ก็รอดชีวิต

 

หรือถ้าคนเรารู้จักปล่อยอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง ก็จะรู้สึกเบา ก็จะคลายทุกข์ได้ หรือถ้าถึงเวลาที่จะตาย เมื่อรู้จักปล่อยอะไรต่ออะไร ที่มันกดถ่วงหน่วงทับใจ ก็จะไปสบาย ไปสงบได้ แต่เพราะไม่ยอมปล่อย เพราะว่ายึดด้วยความไม่รู้ตัว หรือเพราะยึดว่าเป็นของกูๆ หรือยึดว่าเป็นตัวกู ก็เลยทำให้สุดท้าย ตายด้วยความทุกข์ทรมาน หรือว่าไปไม่ดี

 

เพราะฉะนั้นถ้าเกิดว่าอยากจะอยู่สบาย หรือว่าตายสงบ การปล่อยการวางเป็นสิ่งสำคัญมากทีเดียว แล้วจะปล่อยจะวางได้ ก็ต้องมีตัวที่สำคัญคือความรู้สึกตัว เพราะถ้าไม่รู้สึกตัวเมื่อไหร่ มันก็จะเผลอหรือลืมตัว แบกโน่นแบกนี่ ยึดโน่นยึดนี่ ที่มันคอยจะเป็นตัวกดถ่วงหน่วงทับหรือหน่วงเหนี่ยว ทำให้ไม่สามารถที่จะหนีภัยอันตราย หรือหนีจากความทุกข์ได้ แค่ปล่อยแค่วาง พอรู้ตัวมันก็ทำให้เบาสบาย เป็นอิสระ หรือไกลจากความทุกข์ได้

25650606pm--อยู่ทุกที่ ให้มีสุข

6 มิ.ย. 65 (เย็น) - อยู่ทุกที่ ให้มีสุข : จะว่าไปแล้วความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับเราเพราะเป็นความคาดหวังของเราต่างหาก รวมทั้งคาดหวังว่ามันไม่ได้เป็นไปดั่งใจด้วย เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากทุกข์ก็เพียงแต่ลดความคาดหวังลง หรือว่าไม่ยึดติดกับความคาดหวัง วางใจอย่างไรกับแมว ก็วางใจอย่างนั้นกับผู้คน มันก็จะทุกข์น้อยลง หรือมิเช่นนั้นก็ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ดินฟ้าอากาศมันผันผวนแปรปรวนก็ยอมรับว่ามันเป็นอย่างนั้นแหละ เจอรถติดก็ยอมรับว่ามันเกิดขึ้นแล้ว แม้มันจะไม่เป็นไปดั่งใจ แต่ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว ก็ยอมรับมัน

พอเรายอมรับ ใจมันก็หายทุกข์ มันจะไม่มีเสียงบ่นโวยวายตีโพยตีพาย หรือมิเช่นนั้นก็มองว่า ที่มันไม่เป็นไปดั่งใจ ไม่ว่าจะเป็นการกระทำหรือคำพูดของเขาซึ่งบางครั้งมันไม่ใช่แค่ไม่เป็นไปดั่งใจแต่มันไม่ถูกใจ รวมทั้งอาหารที่ไม่ถูกใจ มันก็เป็นแบบฝึกหัดให้กับเรา ฝึกให้มีขันติธรรม ให้มีความอดทน หรือว่าฝึกให้รู้จักปล่อยวาง เอามาเป็นโจทย์ในการฝึกจิตใจของเราได้ รวมทั้งการกระทำและคำพูดของผู้คนด้วย

 

ถ้าหากว่าไม่ปรับใจแบบนี้ พออะไรที่มันไม่เป็นไปดั่งใจ มันก็จะกลายเป็นไม่ถูกใจ แล้วจากไม่ถูกใจก็กลายเป็นขัดใจ ก็ทุกข์เลย ทุกข์กว่าเดิม แต่ที่จริง สิ่งที่มันทำให้เรารู้สึกขัดใจ มองให้ดีมันสามารถที่จะขัดใจเราให้เกลี้ยงเกลาได้ ขัดอัตตาตัวตนของเราให้มันบางลง สิ่งที่ไม่ถูกใจเราหรือขัดใจเรา มันสามารถที่จะนำมาใช้เป็นเครื่องขัดกิเลสใจเราได้