Luangpor Paisal Visalo‘s Podcast (ธรรมะ จาก หลวงพ่อไพศาล วิสาโล)

25650520am--เสริมสร้างปัญญาและกรุณา

20 พ.ค. 65 (เช้า) - เสริมสร้างปัญญาและกรุณา : ในพระพุทธศาสนาจะเน้นธรรมะข้อสำคัญอยู่ 2 ประการ ซึ่งเป็นองค์คุณของพระพุทธเจ้าคือปัญญาและกรุณา ปัญญาของพระพุทธเจ้าทำให้พระองค์เห็นถึงความจริงที่ลึกซึ้งคือธรรมะขั้นสูงนั้นคืออนัตตา ที่ทำให้พระองค์หลุดออกจากความทุกข์ได้ เพราะว่ารู้ว่าสิ่งทั้งปวงไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน ยึดว่าเป็นเราเป็นของเราไม่ได้ จะพ้นทุกข์ได้ก็ต้องรู้จักปล่อยรู้จักวาง ไม่ยึดติดถือมั่นในสิ่งใด

แต่ในขณะเดียวกันพระองค์ก็มีกรุณาด้วย กรุณาเกิดขึ้นจากการเห็นถึงความสัมพันธ์ของสรรพสิ่ง เห็นว่าสรรพสิ่งสรรพสัตว์ชีวิต ล้วนแล้วแต่เกื้อกูลให้เราดำรงคงอยู่ได้ กรุณาเกิดขึ้นจากการเห็นความสัมพันธ์ของสรรพสิ่ง เห็นความจริงที่เรียกว่าอิทัปปัจจยตานั่นแหละ ทางมหายานเน้นกรุณา แล้วพอเห็นกรุณา ก็เห็นว่าเราอยู่ได้ก็เพราะว่าสรรพสิ่ง แต่ในทางเถรวาทไปเน้นที่ปัญญา เพราะปัญญาทำให้เห็นความจริงเรื่องอนัตตา

 

แต่ที่จริงแล้ว ทั้งปัญญา กรุณา ล้วนแล้วแต่มีความสำคัญ และปัญญาเกิดขึ้นได้เพราะเห็นอนัตตา และถ้าเราเข้าใจความสัมพันธ์ของสรรพสิ่งมากเท่าไหร่ก็จะเกิดกรุณามากขึ้น และปัญญา กรุณาที่เจริญงอกงามมันก็ทำให้จิตใจเรามีความงอกงามมากขึ้น

 

เพราะฉะนั้นการที่เรา เข้าใจความจริงทั้งของอนัตตาและอิทัปปัจจยตานี้ เห็นทั้งความว่าง และเห็นทั้งความสัมพันธ์ของสรรพสิ่งที่มีต่อกันและกันนี้ มันจึงเป็นธรรมะข้อสำคัญที่เราควรพยายามที่จะใคร่ครวญ แล้วก็ทำให้เจริญงอกงามขึ้นมาในใจ 

25650519pm--จากสงบสู่สว่าง

19 พ.ค. 65 - จากสงบสู่สว่าง : แต่ก่อน เวลาเดินก็ฉันเดิน เวลาฉันนั่งก็ฉันนั่ง มีตัวฉัน มีแต่ตัวกู เวลามีความคิดก็กูคิด เวลามีความโกรธก็กูโกรธ มีตัวกูตลอดเลย แต่ตอนหลังมีสติก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องของรูป มันเป็นเรื่องของนาม มีสติเห็นกายทำงาน แต่ไม่ใช่เรา อันนี้เรียกว่าเป็นวิปัสสนาแล้ว

แต่ตราบใดที่อยู่ในสภาวะที่สงบอยู่ สงบเพราะปล่อย เพราะวาง เพราะรู้ทันความคิด อันนี้ยังเป็นสมถะอยู่ อย่าเพิ่งพอใจแค่นั้น และยิ่งไปยึดความสงบด้วยแล้วยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ แต่ว่าถ้าหากว่ามีความสงบแล้ว ไม่ติดในความสงบแต่ว่าภาวนาต่อไป จนกระทั่งเห็นรูปเห็นนาม หรือว่าเห็นอนิจจังทุกขังอนัตตาจากกายและใจ รูปและนามที่แสดงออกมาให้เราเห็น อันนี้จึงจะเรียกว่าวิปัสสนา

 

ฉะนั้น ถ้าทำให้เห็นความสงบเกิดขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งจบเท่านั้น ต้องทำให้สว่างเกิดขึ้นกับปัญญาของเราด้วย อันนี้จึงจะถือว่าเป็น วิปัสสนากรรมฐาน แต่ถึงจะยังไม่ใช่วิปัสสนากรรมฐาน ก็ไม่ใช่ว่า แล้วสมถกรรมฐานก็เลยกลายเป็นเรื่องขี้เหร่ ก็ยังควรทำ แต่ทำแล้วก็ควรรู้ว่า มันเป็นบาทฐานที่นำไปสู่วิปัสสนาได้ 

25650516pm--ปัญหาทางโลก โจทย์ทางธรรม

16 พ.ค. 65 - ปัญหาทางโลก โจทย์ทางธรรม : เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เราเรียกว่าเป็นปัญหาทางโลก มันก็สามารถจะเป็นโจทย์ที่ทำให้เราเกิดปัญญา และมันไม่ใช่แค่ปัญญาทั่วๆไป แต่เป็นปัญญาที่ช่วยทำให้เรามีความทุกข์น้อยลง

เพราะฉะนั้น ถ้าเรารู้จักตั้งคำถามให้ถูก เช่น คำถามว่าทำอย่างไรจะรักษาใจไม่ให้ทุกข์ ก็พบว่า ต้องยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น รู้จักปล่อยรู้จักวางบ้าง เพราะว่าถ้าเราพิจารณาดู ที่ทุกข์เพราะว่าไปยึดติดถือมั่น ยึดติดกับทรัพย์ ยึดติดกับงาน ยึดติดกับความคาดหวัง พอไม่เป็นไปอย่างที่หวัง พอมันเสื่อมไป ก็เลยทุกข์

 

มันไม่ใช่ทุกข์เพราะความเสื่อมความเสีย แต่ทุกข์เพราะความยึดติด ทุกข์เพราะไม่เป็นไปอย่างที่คาดหวัง แต่พอเราวางใจถูก ปล่อยวาง มันก็ไม่ทุกข์อีกต่อไปถึงแม้ของที่เสียไปไม่ได้คืน อันนี้ทำให้เราฉลาดขึ้น มีธรรมะเจริญงอกงามมากขึ้น

 

แล้วพอเราเห็นว่ามันเป็นโจทย์ทางธรรม ต่อไปมันก็จะเป็นโอกาสทางธรรม หมายถึงโอกาสที่เราจะเจริญงอกงามในทางธรรม มีสติ มีปัญญามากขึ้นสามารถแก้ทุกข์ได้เร็วขึ้น หรือเจอทุกข์หนักๆก็สามารถรักษาใจให้ไม่ทุกข์ได้ ซึ่งล้วนแต่เป็นของดีที่ผู้ใฝ่ธรรมล้วนปรารถนา ถ้าปรารถนาเช่นนั้นแล้ว ก็ต้องมองว่าทุกปัญหาเป็นโอกาสในทางธรรม เป็นโจทย์ในทางธรรมได้ 

25650515pm--รมณีย์ต้องกลับมา

15 พ.ค. 65 (เย็น) - รมณีย์ต้องกลับมา : ในปีนี้จึงมีการเชิญชวนให้มาช่วยกันปลูกต้นไม้ในเทศกาลวันวิสาขบูชาโดยเฉพาะวันนี้ซึ่งมีการเวียนเทียน ก็ชวนกันมาเวียนเทียนต้นไม้ นอกเหนือจากดอกไม้ธูปเทียน ดอกไม้ธูปเทียนเป็นอามิสบูชา แต่ถ้าเราเวียนเทียนด้วยต้นไม้ ไม่ใช่เป็นการระลึกถึงบุญคุณของต้นไม้อย่างเดียว แต่เป็นการบูชาคุณของพระพุทธเจ้าด้วย เป็นการบูชาด้วยการปฏิบัติบูชา ก็คือตั้งใจว่า เมื่อเวียนเทียนเสร็จแล้ว เราจะเอาต้นไม้ที่นำมาเวียนเทียนไปปลูกในที่ของเรา หรือว่าในสถานที่สาธารณะเพื่อเพิ่มพื้นที่สีเขียว เพื่อขยายถิ่นรมณีย์ให้กระจายกว้างออกไป

อย่างที่บอกไปแล้วว่า อันนี้เป็นหน้าที่ของชาวพุทธสำคัญอย่างหนึ่ง นอกจากการมาถวายทานรักษาศีลแล้ว ต่อไปชาวพุทธในรุ่นของเราและรุ่นต่อๆไปจะต้องระดมกำลังช่วยกันสร้างถิ่นรมณีย์หรือว่าฟื้นคืนถิ่นรมณีย์ให้กลับมาสู่วัดวาอาราม สู่พระพุทธศาสนา

 

และที่สำคัญเป็นจุดเริ่มต้น คือสู่จิตใจของเรา นอกจากสำนึกถึงบุญคุณของต้นไม้ของธรรมชาติแล้ว ยังรวมถึงการบำเพ็ญเพียรปฏิบัติธรรมเพื่อให้กิเลสเบาบาง เพื่อให้รู้แจ้งเห็นจริงในสัจธรรมด้วย เพราะว่า ถ้าหากว่ากิเลสเราน้อยลงเท่าไร ความเห็นแก่ตัวน้อยลงเท่าไหร่ ถิ่นรมณีย์ก็จะกระจายกว้างออกไปเท่านั้น

 

อย่างมีพุทธพจน์ตรัสว่า “ไม่ว่าในที่บ้านหรือในป่า ที่ลุ่มหรือที่ดอน ผู้ไกลจากกิเลสอยู่ที่ใด ที่นั้นไซร้เป็นที่รมณีย์” เราทำบ้านให้เป็นรมณีย์ได้ แม้ว่าจะอยู่ในเมือง เราก็ทำบ้านของเราให้เป็นรมณีย์ได้เริ่มต้นจากทำใจของเราให้มีกิเลสน้อยลง มีอัตตาตัวตนน้อยลง มีความเห็นแก่ตัวน้อยลง และก็ทำยิ่งกว่านั้นก็คือว่า ทำให้บ้านของเราเป็นที่สงบสงัด มีต้นไม้ มีธรรมชาติที่ร่มรื่น และขยายออกไปสู่วงกว้าง ขยายออกไปจนกระทั่งสู่วัดใกล้ตัวใกล้บ้านของเรา

 

เพราะฉะนั้น ปีนี้เรามาเวียนเทียนกันที่วัดป่าสุคะโต และก็อีกหลายวัดทั่วประเทศ ก็จะเชิญชวนญาติโยมมาเวียนเทียนกันด้วยต้นไม้เพื่อระลึกถึงบุญคุณของต้นไม้ และเพื่อเป็นการบูชาคุณพระพุทธเจ้าด้วยการตั้งปณิธานที่จะรักษาปกป้องธรรมชาติไว้ และนำรมณีย์ให้กลับมาสู่จิตใจของเรา สู่วัดวาอารามของเรา สู่พระพุทธศาสนาของเราและสู่โลกของเราด้วย 

25650515am--เราทุกคนมีศักยภาพที่พ้นทุกข์ได้

15 พ.ค. 65 (เช้า) - เราทุกคนมีศักยภาพที่พ้นทุกข์ได้ : "แต่ต่อไปเมื่อสติเติบโต ปัญญางอกงามจนรือถอนอวิชชาได้อันนี้ก็จะดับทุกข์ที่ตัวต้นเหตุเลย คืออวิชชาไม่เกิด เพราะตามหลักปฏิจจสมุปบาท มันเริ่มต้นจากอวิชชา อันนี้คือสิ่งที่จะช่วยให้เกิดการรื้อถอนความทุกข์ หลุดพ้นจากความทุกข์อย่างแท้จริงเพราะปัญญา

แต่ว่าถึงแม้ปุถุชนอย่างเรา จะยังทำไม่ได้ขนาดนั้น อย่างน้อยๆเมื่อมีผัสสะเกิดขึ้น ก็ให้มีสติ ไม่ให้ตัณหา อุปาทาน ภพ ชาติเกิดขึ้น นำไปสู่โสกะปริเทวะหรือความทุกข์ นี่คือสิ่งที่ทุกคนเราทำได้ และสิ่งนี้ที่ทำให้ศักยภาพที่มีอยู่ในตัวเรามันงอกงามจนกระทั่งสามารถจะพาเราออกจากความทุกข์ได้

 

เมื่อเราระลึกถึงวันวิสาขบูชาก็ให้เราระลึกหรือเตือนใจเราว่า การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า เป็นแบบอย่างสำหรับเรา ไม่ใช่เพื่อให้เรามาเคารพบูชาพระพุทธเจ้า แต่ว่าทำมากกว่านั้นคือ นำเอาคำสอน เอาการปฏิบัติของพระองค์ มาเป็นแบบอย่างแห่งการปฏิบัติของเรา เพื่อที่ต้นกล้าเล็กๆจะเติบใหญ่จนกลายเป็นไม้ใหญ่ อย่างที่พระพุทธเจ้าเป็นแบบอย่างให้แก่เรา"

25650514pm--เก็บความสนใจให้แก่กายและใจ

14 พ.ค. 65 - เก็บความสนใจให้แก่กายและใจ : ถ้าเรารู้จักให้ความสนใจกับกายและใจอย่างถูกต้อง มันมีประโยชน์คุ้มค่ามากทีเดียว เพราะฉะนั้นเราไม่ควรจะปล่อยใจให้ไปจดจ่อใส่ใจกับสิ่งอื่นจนลืมกายและใจ ต้องรู้จักทะนุถนอม หวงแหนความสนใจของเราด้วย ไม่ใช่ปล่อยให้อะไรดึงดูดความสนใจเราไปหมด เรารู้ว่ามีอะไรต่ออะไรที่เรียกร้องความสนใจของเรา แต่เราไม่หลง จะเรียกร้องก็เรียกร้องไป ฉันไม่สนใจเพราะฉันรู้ว่ามันมีสิ่งที่ควรให้ความสนใจมากกว่าคือกายกับใจ

ให้เรารู้จักเก็บความสนใจของเรา สงวนไว้ใช้กับกายกับใจให้มากๆ ถ้าเราไม่รู้จักสงวนความสนใจของเรา ปล่อยให้มันไหลไปตามสิ่งเร้าภายนอกสุดแท้แต่อะไรจะเรียกร้องความสนใจของเรา แล้วก็ปล่อยไป เราก็จะพลาดท่าเสียทีจนบางทีไม่เป็นผู้เป็นคนเลย

 

แต่ในทางตรงข้ามถ้าเรารู้จักสงวนความสนใจเอามาใช้กับกายกับใจ สนใจกาย เวลากายทำอะไรก็รู้ ยืนเดินนั่งนอนก็รู้ กินดื่มเที่ยวเล่นก็รู้ มีความคิดใดเกิดขึ้น มีอารมณ์ใดก็เกิดขึ้นบวกหรือลบก็รู้ เราจะรู้ได้ถ้าเราให้ความสนใจให้ความใส่ใจกับกายและใจ ถ้าเรารู้แล้ว สิ่งที่จะตามมา ก็คือความสงบ และเกิดปัญญาที่ช่วยทำให้จิตใจเราออกจากความทุกข์ได้มากขึ้น 

25650513pm--ทำอย่างไรจะไม่อยู่ยาก

13 พ.คง 65 - ทำอย่างไรจะไม่อยู่ยาก : เมื่อเจอความเห็นที่แตกต่าง หรือเจอสิ่งที่ไม่ถูกใจ ถ้าเราครองสติได้ เราก็ครองตนได้ไม่ยาก ถ้าเราครองตนได้ การที่จะมีชีวิตในโลกปัจจุบัน มันก็จะไม่ใช่เรื่องยาก หาไม่แล้วมันก็จะมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจมากมายตามนั้นทั้งที่ชีวิตก็สะดวกสบาย แต่ว่ามันมีเรื่องร้อนอกร้อนใจมากมาย

สมัยนี้เราต้องมีสติให้มากขึ้น รู้เท่าทันจิตใจของตัวเองให้รวดเร็ว อย่างน้อยๆก็รู้จักครองตนด้วยสติ ถ้าเรามีสติมากเท่าไร การที่เราจะดำรงชีวิตในปัจจุบันให้เกิดประโยชน์ตนประโยชน์ท่าน แล้วก็มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจน้อยที่สุดมันก็จะเป็นไปได้ 

25650430am-เยียวยาใจในยามสูญเสีย

30 เม.ย. 65 - เยียวยาใจในยามสูญเสีย : “เวลา” เป็นสิ่งมีค่าอย่างยิ่งสำหรับคนสมัยใหม่ เพราะใคร ๆ ก็มองว่าเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับการแสวงหาเงินทอง ดังมีคำพูดว่าเวลาเป็นเงินเป็นทอง เป็นเพราะมีทัศนคติดังกล่าว เวลาว่างจึงหายไปจากชีวิตของผู้คน เนื่องจากไม่ยอมปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปโดยไม่มีเงินทองงอกเงย ทุกวันนี้ใคร ๆ ก็บ่นว่า ไม่มีเวลา ๆ แม้จะหาเวลาเพิ่มขึ้นได้ ก็ยังรู้สึกว่าไม่มีเวลาอีกเหมือนเดิม ไม่ต่างจากคนที่ได้เงินเท่าใดก็ไม่รู้สึกพอ

น้อยคนตระหนักว่าขณะที่ตนมีเงินทองเพิ่มขึ้นนั้น เวลาของตนในโลกนี้กลับเหลือน้อยลงทุกที และเมื่อถึงวันที่ตนหมดอายุขัย ไปสู่ปรโลก มีทรัพย์สมบัติมากมายเพียงใดก็เอาไปด้วยไม่ได้ ร้ายกว่านั้นก็คือการพบว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ตนควรทำแต่กลับไม่ได้ทำ ใครที่ตระหนักเช่นนี้ย่อมไม่ปล่อยให้เวลาของตนหมดไปกับการสะสมเงินทองหรือเพลิดเพลินในความสนุกสนาน แต่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่มีความหมายต่อจิตใจ อันนำมาซึ่งความสงบเย็นและความสุขใจ อาทิ การทำความดี สร้างบุญกุศล ให้เวลาแก่คนที่ตนรัก รวมทั้งการเข้าถึงประโยชน์สูงสุดแห่งความเป็นมนุษย์ นั่นคือ การเป็นอิสระจากความทุกข์ และที่จะมองข้ามมิได้ก็คือ การเตรียมตัวเตรียมใจพร้อมรับมือกับความตาย อันเป็นความจริงที่ไม่มีใครหนีพ้น คนที่หมั่นเตือนตนว่าเวลาเหลือน้อย ย่อมสามารถเผชิญความตายได้ด้วยใจสงบ 

25650420pm--มองเหนือบวกเหนือลบ

20 เม.ย. 65 - มองเหนือบวกเหนือลบ : เราต้องรู้จักมองด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่ตัดสินว่าเป็นบวกหรือเป็นลบ เพราะถ้าเรามองด้วยใจที่เป็นกลาง การรู้ซื่อๆ ก็จะเกิดขึ้นได้ เราก็จะเห็นมันตามที่เป็นจริงว่า มันมาแล้วก็ไป มันไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ มันไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน มันไม่ใช่เรา ดูไปๆ จนกระทั่งเห็นว่ามันไม่มีเราเลยด้วยซ้ำ แต่ก่อนจะถึงตรงนั้น ก็เห็นว่ามันไม่ใช่เรา ก่อนที่จะเห็นว่ามันไม่ใช่เรา ก็เห็นว่ามันไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ การรู้จักมอง ต้องรู้จักมองแบบนี้ด้วย คือมองโดยไม่มีการให้ค่าว่าเป็นบวกหรือเป็นลบ อันนี้เป็นการมองที่อยู่เหนือบวกหรือลบแล้ว

ฉะนั้นถ้าเราเจริญสติ ถ้ายังมีการให้ค่าว่าบวกหรือลบ มันก็อดไม่ได้ที่จะไปกดข่มความคิดบางความคิด แล้วก็ไปยึดติดกับอารมณ์บางอารมณ์ ซึ่งทำให้การปฏิบัติไม่ก้าวหน้า ในระดับที่เป็นสมถะอาจจะทำได้ ความคิด อารมณ์บางอย่างไม่ดีก็เปลี่ยนมันหรือข่มมันเสีย

 

มีความโกรธก็เอาความเมตตาไปจัดการให้มันหายโกรธ หรือว่ามีโลภะหรือมีราคะก็เอาอสุภะเข้าไปข่มให้มันสงบ ให้มันฝ่อ ในระดับที่เป็นสมถกรรมฐาน ก็ยังมีการให้ค่าว่าอย่างนี้ดีอย่างนี้ไม่ดี ความคิดนี้ดีอารมณ์นี้ไม่ดี

 

แต่พอระดับวิปัสสนาหรือแม้แต่การเจริญสติปัฏฐานแบบหลวงพ่อเทียน มันไม่มีการตัดสินหรือให้ค่าว่าดีหรือไม่ดี ทิ้งเลยนะการมองบวกมองลบ มองด้วยความเป็นกลาง แล้วต่อไปมันก็จะทำให้เข้าถึงความจริงในระดับที่เป็นปรมัตถสัจจะ เพราะว่าความจริงในระดับที่เป็นปรมัตถสัจจะมันไม่มีสวย ไม่มีน่าเกลียด มันไม่มีหอม ไม่มีเหม็น สิ่งที่ยังมองว่าเป็นสวยงามหรือไม่สวยงาม มันก็ยังเป็นสมมุติสัจจะ

 

แต่ระดับที่เป็นปรมัตถสัจจะเหนือความสวยงามหรือความน่าเกลียด มันเหนือดีเหนือชั่ว เหนือสุขเหนือทุกข์เลยด้วยซ้ำ หรือจะพูดว่าไม่มีสุขไม่มีทุกข์ ไม่มีดีไม่มีชั่ว มันพ้นจากการมองลบและกันมองบวก แต่ว่านั่นเป็นระดับปรมัตถสัจจะ

 

ในระดับที่เรายังอยู่ในโลก ก็ต้องอาศัยสมมุติสัจจะ เพราะฉะนั้นการมองลบมองบวกก็ยังจำเป็น ข้อสำคัญคือว่า ใช้ให้ถูกใช้ให้เป็น เพราะไม่อย่างนั้นก็ทำให้เกิดความยึดติดในสิ่งที่ไม่ควรยึดถือ หรือการผลักไสในสิ่งที่ไม่ควรผลักไสก็ได้

25650419pm--ไม่ติดทั้งสิ่งเร้าและความสงบ

19 เม.ย. 65 (เย็น) - ไม่ติดทั้งสิ่งเร้าและความสงบ : ไม่จำเป็นต้องไปหาความตื่นเต้นจากสิ่งเร้าโดยเฉพาะสิ่งที่เป็นโทษกับชีวิตของเรา มันมีวิธีหลายวิธีในการที่เราจะทำให้รักษาใจให้เป็นปกติ ไม่ถูกความเบื่อความเซ็งความห่อเหี่ยวมาเล่นงาน ไม่ว่าจะด้วยการสร้างพลังที่เป็นกุศลเพื่อทำให้เราเกิดมีชีวิตชีวาขึ้นมา หรือว่าการมีสติที่จะดูมัน ไม่ถลำเข้าไปในอารมณ์เหล่านั้น

ความเบื่อ ความเซ็ง ความเฉื่อยเนือย ไม่ทำร้ายเราถ้าหากว่าเราวางใจเป็นกลางกับมัน ไม่เข้าไปยึดไม่จม หรือว่าไม่ไปผลักไสมัน แค่ดูมันหรือที่ครูบาอาจารย์สอนให้รู้ซื่อๆ แค่นี้ก็สามารถที่จะทำให้ใจเราเป็นปกติได้ เราต้องรู้วิธีในการที่จะอยู่กับอารมณ์เหล่านี้ด้วย นอกเหนือจากการที่จะหาสิ่งอื่นๆมาแทนที่หรือว่าผลักไสไล่ส่งมัน