Luangpor Paisal Visalo‘s Podcast (ธรรมะ จาก หลวงพ่อไพศาล วิสาโล)

25641112am--สงบอย่างตื่นรู้

12 พ.ย. 64 - สงบอย่างตื่นรู้ : ถ้าเรามีความรู้สึกตัวอยู่ในใจ หรือว่าถ้าใจของเราอยู่ในแดนของความรู้สึกตัว มันก็จะปลอดภัย ปลอดโปร่ง เป็นอิสระจากอารมณ์และความทุกข์ แต่ว่าความรู้สึกตัวจะเกิดขึ้นได้มันต้องอาศัยสติ สติเป็นตัวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวเตือนให้รู้ว่า มันมีความคิดหรืออารมณ์ความรู้สึกใดๆเกิดขึ้น ไม่ว่ากับกายก็ดี กับใจก็ดี พอรู้แล้ว พอมีสติเป็นตัวเตือนแล้ว มันก็ทำให้ไม่พลัดเข้าไปในอารมณ์เหล่านั้น หรือถึงพลัดเข้าไปก็มีสติเป็นตัวดึงออกมา พาใจกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

เพราะฉะนั้นการเจริญสติ จึงเป็นสิ่งสำคัญในการที่จะช่วยทำให้จิตเราเกิดความสงบ ควบคู่ไปกับความตื่นรู้ สงบก็รู้ ไม่สงบก็รู้ เจริญสติถ้าจับหลักได้ มันก็ทำได้ทั้งวัน มันไม่ใช่ว่าต้องมาเข้าคอร์ส ไม่จำเป็นต้องมาทำในรูปแบบ ไม่จำเป็นต้องมาวัด ทำงานทำการอะไรใจก็อยู่กับสิ่งนั้น ใจมันหลุดออกไปไหลไปในอดีตลอยไปในอนาคต มีสติพาใจกลับมา ใหม่ๆสติมันก็งุ่มง่ามเชื่องช้า งัวเงีย แต่พอเราฝึกบ่อยๆใช้บ่อยๆมันก็จะกระฉับกระเฉง รวดเร็วฉับไวเราใช้มันได้ เราฝึกมันได้ เพราะว่ายอมให้ใจเผลอยอมให้ใจนี่ฟุ้งเพื่อเปิดโอกาสให้มันได้ทำงาน พอมันได้รู้ได้เห็นความฟุ้งความปรุงแต่งอารมณ์ต่างๆ มันก็จะมีความระลึกได้ว่า ความฟุ้งเป็นอย่างนี้ ความโกรธเป็นอย่างนี้ ความหงุดหงิดเป็นอย่างนี้ พอระลึกได้จำได้ เวลามันโผล่มาก็รู้ทันอย่างรวดเร็ว พอรู้ทันอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ปล่อยให้ใจไหล ไถลเข้าไปในความคิดและอารมณ์เหล่านั้น มันพาใจกลับมาเลย กลับมาอยู่กับปัจจุบัน 

25641111pm--ฟังธรรมให้เกิดธรรม

11 พ.ย. 64 (เย็น) - ฟังธรรมให้เกิดธรรม : การปฏิบัติธรรมให้ถูกต้อง มันต้องอาศัยการรู้จักคิด หรือโยมิโสมนสิการ โยนิโสมนสิการ รู้จักคิด มันทําให้การฟังธรรมมันเกิดผลดี แล้วก็นำไปสู่การปฏิบัติ แต่จะปฏิบัติให้ดีให้ถูกต้องก็ต้องอาศัยการรู้จักเข้าใจทั้งธรรมและอัตถะ เข้าใจธรรมก็คือเข้าใจหลัก เข้าใจว่าอะไรเป็นเหตุให้เกิดสิ่งที่ต้องการ เข้าใจอัตถะ เข้าใจว่า เมื่อนำเอาธรรมะมาปฏิบัติ มันจะเกิดจุดมุ่งหมายอะไร เป็นสิ่งที่ประสงค์ต้องการไหม พอเรามาปฏิบัติธรรมพอไม่รู้อัตถะ ไม่รู้ธรรม บางทีก็ปฏิบัติผิด อยากจะมาสงบแต่ว่ามาเจริญที่วัดป่าสุคะโตแล้วก็บ่นว่า ใจไม่สงบสักที ก็เพราะว่าการปฏิบัติการเจริญสติไม่ได้มุ่งให้จิตสงบแต่มุ่งให้มีสติ ให้รู้ทันความคิด จะมีสติรู้ทันความคิดได้ ก็ต้องยอมให้ความคิดเกิดขึ้น ไม่ใช่ไปกดมันเอาไว้ ไม่ใช่บังคับจิตให้นิ่ง ปล่อยให้จิตเป็นอิสระ เพื่อมันจะได้เป็นแบบฝึกหัดให้สติรู้ทัน รู้แล้วก็วาง

อันนี้เรียกว่ามาปฏิบัติแต่ไม่รู้จุดมุ่งหมายของวิธีปฏิบัติ มันก็เลยทำให้ไม่ได้ผลอย่างที่ต้องการ หรือว่ามาปฏิบัติแล้ว ทำด้วยความยึดติด หลวงพ่อเทียนท่านบอกว่าให้ทำเล่นๆ แต่ก็ไปเอาจริงเอาจังให้ได้ไม่ยอมฟุ้งไม่ยอมหลง จะบังคับจิตท่าเดียว แล้วพอเครียดขึ้นมาก็บอกว่า ทำไม่ได้ผล อันนี้เพราะว่าไม่รู้อัตถะ ไม่รู้ธรรม อันนี้เพราะขาดการใคร่ครวญ เพราะฉะนั้น การปฏิบัติ มันจำเป็นสำหรับผู้ใฝ่ธรรม

 

จะฟังธรรมอย่างเดียวนั้นมันไม่พอ ต้องปฏิบัติด้วย แต่จะปฏิบัติก็ต้องปฏิบัติให้ถูก จะปฏิบัติให้ถูกได้ต้องใช้รู้จักคิดใช้ปัญญาพิจารณาด้วย ถ้าจะทำให้ถูกต้อง และมี 4 ประการครบ ธรรมก็จะเจริญงอกงาม ในใจเราอย่างแน่นอน ก็คือการคบหาสัตบุรุษ แวดล้อมด้วยกัลยาณมิตร รู้จักฟังธรรม ซึ่งไม่ใช่จำกัดเฉพาะพระเทศน์อย่างเดียว ฆราวาสสอนหรือว่าเด็กเล่าอะไรให้ฟัง ก็เป็นธรรมะได้ ถ้ารู้จักคิด มีโยนิโสมนสิการ แล้วก็นำไปสู่การปฏิบัติ แล้วต้องปฏิบัติให้ถูกด้วย เรียกว่าปฏิบัติให้สมควรแก่ธรรม ถ้าปฏิบัติไม่สมควรแก่ธรรม เอามีดไปทุบ เอาค้อนไปหั่น มันก็ไม่เกิดผล อันนั้นเป็นเพราะว่า เราไม่เข้าใจ เพราะว่าเราปฏิบัติไม่ถูกต้อง เพราะว่าเราไม่เข้าใจในรู้จุดมุ่งหมายของธรรมะแต่ละข้อ 

25641111am--นิ่งได้เพราะใจเป็นสุข

11 พ.ย. 64 (เช้า) - นิ่งได้เพราะใจเป็นสุข : สมัยพุทธกาล มีปริพาชกกลุ่มหนึ่ง เคยโต้เถียงกับพระพุทธเจ้า บอกว่าจะเข้าถึงความสุขได้ต้องอาศัยความทุกข์ เข้าถึงโดยการบำเพ็ญทุกรกิริยา แต่พระพุทธเจ้าตรัสแย้งว่า จะเข้าสู่ความสุขได้ก็ด้วยวิธีของความสุข เขาก็ไม่เชื่อ แล้วเขาก็แย้งว่าถ้าความสุขเข้าถึงด้วยความสุข เพราะฉะนั้นพระเจ้าพิมพิสารก็ต้องมีความสุขมากกว่าตัวท่านสิ คือมีความสุขมากกว่าพระพุทธเจ้า

พระเจ้าพิมพิสารมีสิ่งเสพมีทรัพย์สมบัติมากมาย แถมยังมีชีวิตที่สุขสบายกว่าด้วย พระพุทธเจ้าก็เลยถามคนเหล่านั้นว่า พระเจ้าพิมพิสารสามารถที่จะอยู่นิ่งได้ 7 วันไหม ก็ตอบไม่ได้ ลดเหลือ 6 วันล่ะ พระเจ้าพิมพิสารทำได้ไหม ปริพาชกเหล่านั้นก็ตอบไม่ได้ ลดลงมาเหลือมา 1 วัน เขาก็ยอมรับว่าพระเจ้าพิมพิสารก็ไม่สามารถที่จะอยู่นิ่งได้แม้กระทั่งแต่วันเดียว แต่พระองค์ตอบว่าพระองค์ทำได้ อย่าว่าแต่วันเดียวเลย 7 วันก็ทำได้ คำว่านิ่ง มันไม่ได้หมายความว่าไม่ไหวติงเลย แต่ว่าสามารถอยู่กับตัวเองได้ ไม่ใช่แค่ 1 วัน แต่ 7 วันด้วยจะนิ่งเพราะอำนาจของฌานสมาบัติ หรือว่าอำนาจของความสงบภายในก็ได้ อันนี้ก็เป็นสิ่งที่ชี้ให้เห็นว่าในทางพระพุทธศาสนา ความนิ่งเป็นเครื่องหมายหรือสิ่งที่บ่งชี้ถึงความสุขภายใน

 

ตอนหลังปริพาชก ยอมรับว่าพระพุทธเจ้ามีความสุขกว่าพระเจ้าพิมพิสาร แม้ว่าพระพุทธองค์จะมีแค่อัฐบริขาร อันนี้เรียกว่าสงบ พอมีความสงบภายในแล้ว การที่จะสงบหรือนิ่งภายนอก มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก ที่สงบภายในเพราะว่าอะไร เพราะว่าไม่มีกิเลสมารบกวน กิเลสไม่ว่าจะเป็นโลภะ โทสะ หรือว่าโมหะ มันก็ไม่มารบกวนอีกแล้ว ที่คนส่วนใหญ่นิ่งไม่ได้เพราะว่ากิเลสมารบกวน 

25641106am--ดูแลใจไม่ให้หลงลืม

6 พ.ย. 64 - ดูแลใจไม่ให้หลงลืม : ความรู้สึกตัวรวมทั้งการมีสติ การไม่หลงไม่ลืม สำคัญมากในเวลาที่เราเจอเหตุการณ์ต่างๆ ที่เป็นไปตามหลักอนิจจัง มันจะช่วยทำให้เราวางใจได้ หรือทำจิตได้ถูก และในขณะเดียวกัน เมื่อถึงคราวที่ต้องทำกิจ หรือแก้ไขปัญหาก็ทำได้ถูก ถ้าเราไม่สังเกตดูใจของเรา มันก็จะไม่เห็นคุณค่าของการมีสติ มีความรู้สึกตัว

แต่ถ้าเราหมั่นดูใจ เราก็จะเห็นว่า มันสำคัญมากเลย แล้วเราก็จะเห็นความจำเป็นของการฝึกจิตให้มีสติให้มีความรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง มันเป็นพื้นฐานเลยของการที่จะพาชีวิตให้ออกจากความทุกข์ หรือว่าพัฒนาทั้งชีวิตและจิตใจให้เจริญงอกงามจนออกจากทุกข์ได้ 

25641105pm--ลบดึงดูดลบ บวกดึงดูดบวก

5 พ.ย. 64 - ลบดึงดูดลบ บวกดึงดูดบวก : แต่ถ้าบวกดึงดูดบวก ในความหมายที่พูดมา มันเป็นกฎธรรมชาติ เมื่อเรามีเมตตากรุณากับใคร มันก็ไปกระตุ้นเอาความรู้สึกดี อารมณ์บวกของคนๆนั้นออกมา ถ้าเราดีกับเขา เขาก็ดีกับเรา อย่างไรก็ตามมันก็เป็นไปได้ว่าจะมีคนที่พูดไม่ดีกับเรา ทำไม่ดีกับเราหรือแสดงอารมณ์ที่เป็นลบกับเรา ก็ไม่ได้หมายความว่า พอเราเจอคนแบบนี้แล้ว เราจะต้องรู้สึกลบไปกับคนเหล่านั้นด้วย ถึงแม้ว่าความรู้สึกลบของคนเหล่านั้นจะดึงเอาความรู้สึกลบในใจของเราออกมา ว่ามันมีตัวป้องกัน

ถ้าเรามีสติ รู้ทันอารมณ์ที่เกิดขึ้น เวลาเจอคนมาต่อว่าด่าทอ เราโกรธเลย แต่พอเรามีสติรู้ทัน มันก็ทำให้อารมณ์ลบ มันไม่ทันได้ออกมาจากใจของเรา สติเป็นตัวราบ สติเป็นตัวทำให้อารมณ์ลบในใจของเราที่ถูกกระตุ้นเร้าจากคำพูดและการกระทำของคนอื่น สงบลง เจอคนพูดลบเจอคนที่มีพฤติกรรมลบกับเรา แต่เราไม่มีความรู้สึกลบกับเขา เพราะเรามีสติ สติเป็นตัวป้องกันไม่ให้ความรู้สึกลบในใจของเราถูกกระตุ้นเร้า จนแสดงออกมาเป็นการกระทำหรือคำพูด อันนี้ ก็จะทำให้ลบไม่สามารถที่จะดึงดูดลบ ลบของคนอื่น หรือลบจากคนอื่น ไม่สามารถจะมาดึงดูดลบจากใจของเราได้ เพราะเรามีเครื่องป้องกันคือ สติ เขาจะพูดลบ เขาจะรู้สึกลบกับเราอย่างไร แต่เราก็เป็นปกติได้ หรือบางทีเขาอาจจะไม่ตั้งใจ เช่น เขาเป็นคนเหงา เขาเป็นคนหดหู่ อยู่ใกล้เขาแล้ว ไม่จำเป็นต้องหดหู่หรือเหงาตามเขาก็ได้ เพราะเรามีสติ รู้ทันอารมณ์และความคิดในใจเรา

 

เวลาเราไปเยี่ยมคนป่วย คนป่วยบางคนท้อแท้ห่อเหี่ยว ก็ไม่ได้แปลว่า เราจะต้องท้อแท้ห่อเหี่ยวตามไปด้วยถ้าเรามีสติ อันนี้ก็ทำให้ลบไม่สามารถจะดึงดูดลบได้ แต่ในขณะเดียวกัน ก็ทำให้เราเกิดพลังบวกขึ้นมา ที่สามารถกระตุ้นเร้าพลังบวกในใจของเขาออกมา เมื่อเรามีเมตตากรุณา เมื่อเรามีสติ เมื่อเรามีความแจ่มใส มันก็ช่วยทำให้เขาซึ่งห่อเหี่ยวเกิดแจ่มใสขึ้นมา หรือที่กำลังหงุดหงิดก็เกิดความรู้สึกโปร่งโล่งเกิดความสบายขึ้นมา อันนี้อยู่ในวิสัยที่เราทำได้

 

เพราะฉะนั้น อย่าปล่อยให้ลบมาดึงดูดลบจากใจของเรา ต้องรู้จักป้องกัน และในขณะเดียวกัน ก็ใช้สติปลุกกระตุ้นเร้าความรู้สึกบวกขึ้นมา เพื่อที่จะแผ่ออกไป หรือดึงความรู้สึกบวกให้เกิดขึ้นในใจของคนรอบข้าง อย่างที่เราพบว่าคนที่สงบเย็น คนที่อยู่ใกล้ก็พลอยสงบเย็นไปด้วย เมื่อเราอยู่ใกล้ครูบาอาจารย์บางท่าน เราพลอยสงบเย็น โดยที่อธิบายไม่ได้ ทั้งนี้เพราะความสงบในใจของท่านมาดึงดูดความสงบเย็นที่มันซุกซ่อนอยู่ในใจของเราออกมา มันดึงดูดเอาความรู้สึกเมตตากรุณา หรือความรู้สึกที่เป็นกุศลออกมา อันนี้คือสิ่งที่เราสัมผัสได้ อย่างนี้แหละที่เรียกว่า บวกดึงดูดบวก 

25641105am--รักษากายและใจให้เกื้อกูลกัน

5 พ.ย. 64 (เช้า) - รักษากายและใจให้เกื้อกูลกัน : จิตที่ฝึกไว้ดีแล้ว กายจะพลอยดีตามไปด้วย จิตที่มีสติ มีปัญญา รู้จักปล่อยรู้จักวาง ไม่ปล่อยให้กิเลส ตัณหา ราคะ โทสะครอบงำ ร่างกายก็ผ่อนคลายสุขสบาย เรียกว่าเกิดความผสมกลมกลืนเกื้อกูลกันทั้งกายและใจ แต่ถ้าใจไม่ได้รับการฝึกให้ดี ใช้กายไปในทางที่เสียหายขึ้นมา เสพ ดื่ม เที่ยว เล่น เพื่อสนองความต้องการของใจล้วนๆ พอกายป่วย สุขภาพย่ำแย่ สุดท้ายใจก็พลอยแย่ไปด้วย เพราะว่าพอกายป่วย ใจก็ป่วยไปด้วย เกิดความเครียด เกิดความห่อเหี่ยว เกิดความหงุดหงิด เกิดความวิตกกังวล เกิดความเศร้าหมอง จนบางทีถึงกับซึมเศร้า สุดท้ายก็ฆ่าตัวตาย เพราะว่าถูกทุกขเวทนาทางกายมันฉุดมันรั้ง เรียกว่าให้ย่ำแย่ไปทั้งสองฝ่าย ทั้งใจและกาย

แต่พอใจฝึกไว้ดีแล้ว มันก็ช่วยกายให้มีสุขภาพดีให้แข็งแรง โดยเฉพาะใจที่รู้จักเคี่ยวเข็ญร่างกายในการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ กายก็ไม่ค่อยชอบ ต้องอาศัยใช้ใจที่มีความตั้งใจความเพียรอดทนในการเคี่ยวเข็ญให้กายตื่นแต่เช้า แล้วก็วิ่ง หรือว่าว่ายน้ำ หรือว่าบริหารโยคะ กายไม่ชอบ แต่พอใจเคี่ยวเข็ญให้ทำ สิ่งดีๆ ผลดีก็เกิดขึ้นกับกาย

 

พอกายแข็งแรง ใจก็พลอยสดชื่นแจ่มใสไปด้วย หรือถึงแม้เวลากายมันแย่เพราะความแก่ชราเพราะความป่วย แต่ว่าใจไม่เศร้าหมอง ไม่ห่อเหี่ยวเพราะฝึกไว้ดีแล้ว จากการที่ใช้กายในการภาวนา ไม่ว่าจะเป็นการเจริญสติ การทำสมาธิที่เรียกว่าจิตภาวนา ปัญญาภาวนา หรือว่าการฝึกใช้ตาหูจมูกลิ้นกาย เพื่อความเจริญงอกงามทางจิตใจ เรียกว่าการภาวนามันก็เกิดความสามัคคีกันขึ้นมา

 

สามัคคีเป็นสิ่งสำคัญ แต่เรามักจะพูดถึงความสามัคคีกับผู้คนแวดล้อม สามัคคีในครอบครัว สามัคคีในองค์กร ในหน่วยงาน แต่ว่าสามัคคีที่เป็นพื้นฐานคือ ความสามัคคีระหว่างกายกับใจ มีความราบรื่นกลมกลืนกัน ซึ่งจะเกิดขึ้นได้ เมื่อมีการฝึกจิตเป็นเบื้องต้น จิตหรือใจพากายไปในทางที่ถูกต้อง ใช้กายไปในทางที่สร้างสรรค์

แต่ถ้าจิตฝึกไว้ไม่ดี หรือว่าไม่สนใจเลย ไม่สนใจในการฝึกจิตเลย มันก็ใช้กายไปในทางที่เกิดความเสียหาย ไม่ใช่กับคนอย่างเดียว สุดท้ายก็ยังเกิดโทษทั้งต่อใจและกาย

 

เพราะฉะนั้น การสร้างความสามัคคีระหว่างกายกับใจ เป็นพื้นฐานเลยทีเดียว ฉะนั้น การเจริญสติ ถ้าเรามาฝึกใจให้มาตามดูรู้กาย ต่อไปมันก็จะรู้ทันความคิดและอารมณ์ ไม่ทำให้จิตกับกายแปลกแยกกัน หรือทำให้ตัวเราแปลกแยกหรือขัดแย้งกับผู้อื่นไปในทางที่เกิดโทษ เมื่อสามัคคี เกิดขึ้นกับกายและใจได้ การที่จะเกิดความสัมพันธ์ที่ราบรื่นกับผู้คนแวดล้อม รวมทั้งกับโลกรอบตัว มันก็เป็นไปได้ง่ายขึ้น 

25641104pm--กิจด้านในที่ควรทำสม่ำเสมอ

4 พ.ย. 64 - กิจด้านในที่ควรทำสม่ำเสมอ : ใจฟุ้งก็รู้ อย่างนี้ดี สงบก็รู้ โกรธ หงุดหงิดเกิดขึ้นก็เป็นเรื่องธรรมดา ก็แค่รู้ทัน ไม่ใช่ว่า ปฏิบัติแล้วจะโกรธไม่ได้ หงุดหงิดไม่ได้ แต่พอคาดหวังให้จิตสงบ พอโกรธก็เป็นทุกข์ พอหงุดหงิดก็ไม่พอใจว่าทำไมเกิดขึ้นกับใจของฉัน หรือทำไมเกิดขึ้นกับฉัน อันนี้เป็นเพราะว่าไปคาดหวังอยากเห็นผลไวๆ แต่พอเราวางความคาดหวังลง หรือว่าใจเย็นขึ้น การปฏิบัติก็จะกลายเป็นเรื่องที่ไม่ยากอะไรเลย เพราะว่าทำทุกครั้งก็เกิดผลทุกครั้ง เจริญสติทุกที มันก็มีสติเพิ่มขึ้นมาทุกขณะ แม้ว่าจะมีความกระเพื่อมขึ้นมาในใจก็ตาม

เพราะฉะนั้นถึงแม้จะออกพรรษาไปแล้ว อย่าทิ้งเรื่องการปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นการรักษาศีล เรื่องการฝึกจิตทำความรู้สึกตัว โดยเฉพาะกิจด้านในต้องทำสม่ำเสมอ ทำให้เป็นกิจวัตรไม่น้อยกว่าการที่เราเอากระจกส่องดูหน้าตัวเองหรือว่าดูข้อความทางโทรศัพท์มือถือในแต่ละวันๆ 

25641023pm--สร้างความลุ่มลึกให้แก่จิตใจ

23 ต.ค. 64 - สร้างความลุ่มลึกให้แก่จิตใจ : การทอดกฐินปีนี้ ก็จัดว่าเป็นการทำบุญในภาวะที่พิเศษ เพราะว่าเราทำบุญท่ามกลางสถานการณ์โควิด เราจึงไม่สามารถทำบุญอย่างที่เคยทำได้ หลายคนก็อยากจะมาแต่ก็มาไม่ได้ และทางวัดก็ไม่ได้เปิดกว้าง จึงเปิดโอกาสให้ผู้ที่สนใจใฝ่ทำบุญมาติดตามการทำบุญทอดกฐินด้วย Facebook Live เป็นต้น

พวกเราเมื่อทอดกฐินเสร็จ ก็ต้องกลับไปเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่ปกติต่อไป แต่ไม่ว่าโควิดจะทำความลำบากอย่างไร ไม่ว่าในทางสุขภาพ หรือว่าในทางเศรษฐกิจ ก็ขอให้เราตระหนักว่า มันจะไม่อยู่กับเราไปตลอด สักวันหนึ่งมันก็จะต้องเลือนหายไป อาจจะไม่หายไปแบบสูญพันธุ์ เหมือนกับไข้ทรพิษ อาจจะยังอยู่กับเรา เหมือนกับโรคหรือไข้หวัดใหญ่ แต่ว่ามันก็จะบรรเทาเบาบางลงไป

 

ในระหว่างที่มันยังไม่หายไป ก็ขอให้เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างมีสติ ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท รักษาใจไม่ให้ทุกข์ ในยามนี้มันยิ่งชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของสติ และธรรม ถ้าเรามีสติ ไม่ประมาท เราตั้งการ์ดอยู่เสมอ จะปลอดภัยจากโควิด และในขณะที่เราต้องเก็บตัว อยู่ในบ้าน เราก็อยู่ได้อย่างไม่มีความทุกข์ เพราะเราเรียนรู้ที่จะมีความสุขอยู่กับปัจจุบันขณะ เรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองได้ด้วยใจที่ไม่ทุกข์

 

และเมื่อถึงวันที่โควิดได้เลือนหายไป ไม่กลายเป็นโรคระบาด เราจะกลับมามีชีวิตตามปกติ ก็ขอให้เราอย่าได้ลืมธรรม ลืมสติ ลืมปัญญา ขอให้เราตระหยักถึงความสำคัญของการฝึกใจให้กว้างและทำใจให้ลุ่มลึกดังที่กล่าวมา 

25641022pm--รู้ทุกข์ ไม่เป็นทุกข์

22 ต.ค. 64 - รู้ทุกข์ ไม่เป็นทุกข์ : ความทุกข์ใจเกิดจากหลายสาเหตุ ที่สำคัญคือความไม่ชอบ ความโกรธ ความเกลียด ความชัง การผลักไส ผลักไสอะไรก็ทุกข์ทันที เช่นเมื่อเจอเสียงดัง หรืออย่าว่าแต่เสียงดังเลย เสียงเบาๆ แถมไม่ใช่เสียงคุย แต่เป็นเสียงเพลง แต่ถ้าไม่ชอบเสียแล้ว แม้ได้ยินแค่ประเดี๋ยวเดียว หรือได้ยินแค่แผ่วเบา ใจก็ทุกข์ทันที เวลาได้ยินเสียงเพลง หรือเสียงคนคุยกัน กายไม่ทุกข์หรอก เพราะเสียงไม่ได้ดังเอ็ดตะโรระคายโสตประสาท แต่ใจมันทุกข์ ถึงตรงนี้ค่อยรู้ว่า ข้างในมันหงุดหงิด ไม่พอใจ โกรธ แต่บางคนก็ไม่รู้ เพราะเข้าไปในความหงุดหงิด ความโกรธไปแล้ว โกรธแต่ไม่รู้ว่าโกรธ จึงเป็นผู้โกรธ

ตอนที่กำลังโกรธใจมันเป็นทุกข์ แต่ส่วนใหญ่ไม่รู้ทุกข์ คือไม่รู้ว่าโกรธ ทั้ง ๆ ที่ใจมันโกรธเข้าไปเต็มเปาเลย หรือว่าหงุดหงิดเข้าไปเต็มที่เลย ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะใจมันผลักไส ไม่ชอบ แต่พอปรับใจให้เป็นกลางๆ ความทุกข์ใจก็จะหาย หรือพอปรับใจให้เป็นบวก เช่น เกิดความรู้สึกดีกับเสียงเพลงนั้น รู้สึกดีกับเสียงพูดคุยนั้น ลูกกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แม่ก็คิดในใจว่า ลูกกำลังมีความสุข แม้ลูกส่งเสียงดัง แม่ก็ไม่เป็นทุกข์ กลับมีความสุขไปด้วย แต่ถ้าเรามองว่าเขากำลังส่งเสียงรบกวน พอคิดแบบนี้ปุ๊บใจมันผลักไสทันทีก็เลยเป็นทุกข์

 

เวลาใจมันบ่น โวยวาย ตีโพยตีพาย หรือผลักไส แค่เราเห็นอาการดังกล่าวหรือเห็นว่าใจมันทุกข์ ก็ช่วยได้เยอะแล้ว เพราะว่าใจจะค่อยๆกลับคืนสู่ความปกติ เพราะการเห็นอาการดังกล่าว จะช่วยให้ใจมีสติ เกิดความรู้สึกตัว ทำให้หลุดจากความทุกข์ จิตกลับมาเป็นปกติ 

25641021pm--เตือนตนเสมอว่าเวลาเหลือน้อย

21 ต.ค. 64 - เตือนตนเสมอว่าเวลาเหลือน้อย : “เวลา” เป็นสิ่งมีค่าอย่างยิ่งสำหรับคนสมัยใหม่ เพราะใคร ๆ ก็มองว่าเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับการแสวงหาเงินทอง ดังมีคำพูดว่าเวลาเป็นเงินเป็นทอง เป็นเพราะมีทัศนคติดังกล่าว เวลาว่างจึงหายไปจากชีวิตของผู้คน เนื่องจากไม่ยอมปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปโดยไม่มีเงินทองงอกเงย ทุกวันนี้ใคร ๆ ก็บ่นว่า ไม่มีเวลา ๆ แม้จะหาเวลาเพิ่มขึ้นได้ ก็ยังรู้สึกว่าไม่มีเวลาอีกเหมือนเดิม ไม่ต่างจากคนที่ได้เงินเท่าใดก็ไม่รู้สึกพอ

น้อยคนตระหนักว่าขณะที่ตนมีเงินทองเพิ่มขึ้นนั้น เวลาของตนในโลกนี้กลับเหลือน้อยลงทุกที และเมื่อถึงวันที่ตนหมดอายุขัย ไปสู่ปรโลก มีทรัพย์สมบัติมากมายเพียงใดก็เอาไปด้วยไม่ได้ ร้ายกว่านั้นก็คือการพบว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ตนควรทำแต่กลับไม่ได้ทำ ใครที่ตระหนักเช่นนี้ย่อมไม่ปล่อยให้เวลาของตนหมดไปกับการสะสมเงินทองหรือเพลิดเพลินในความสนุกสนาน แต่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่มีความหมายต่อจิตใจ อันนำมาซึ่งความสงบเย็นและความสุขใจ อาทิ การทำความดี สร้างบุญกุศล ให้เวลาแก่คนที่ตนรัก รวมทั้งการเข้าถึงประโยชน์สูงสุดแห่งความเป็นมนุษย์ นั่นคือ การเป็นอิสระจากความทุกข์ และที่จะมองข้ามมิได้ก็คือ การเตรียมตัวเตรียมใจพร้อมรับมือกับความตาย อันเป็นความจริงที่ไม่มีใครหนีพ้น คนที่หมั่นเตือนตนว่าเวลาเหลือน้อย ย่อมสามารถเผชิญความตายได้ด้วยใจสงบ