Luangpor Paisal Visalo‘s Podcast (ธรรมะ จาก หลวงพ่อไพศาล วิสาโล)

25641020pm--พบสุขในปัจจุบัน

20 ต.ค. 64 - พบสุขในปัจจุบัน : เราก็สามารถมีความสุขในระหว่างการเดินทางได้ โดยเฉพาะถ้าเรามีฉันทะ ฉันทะคือความชอบ มีความชอบสุขที่ได้ทำ จะบรรลุหรือไม่ก็อันนั้นเป็นเรื่องอนาคต แต่ตอนนี้ฉันพอใจที่ได้ทำ มีฉันทะ เมื่อมีฉันทะก็มีความสุข และความสุขนี้ก็จะเป็นสิ่งสำคัญที่จะเป็นตัวหล่อเลี้ยงหรือผลักดันให้เราไปถึงจุดหมายปลายทางได้

พระพุทธเจ้าตรัสว่าจะบรรลุความสุขได้ ก็ต้องอาศัยความสุข นิพพานเป็นความสุขที่ประเสริฐยิ่ง จะบรรลุถึงพระนิพพานได้ก็ต้องอาศัยความสุข หรืออาศัยวิถีทางประกอบด้วยความสุข เพราะฉะนั้น รักษาใจให้มีความสุขอยู่เสมอในระหว่างที่เดินทาง ในระหว่างที่ปฏิบัติ พระพุทธเจ้าตรัสประโยคหนึ่งที่น่าคิดมากว่า ภิกษุผู้มากด้วยปราโมทย์ ย่อมทำความทุกข์ให้หมดสิ้นไปได้ ปราโมทย์หรือความเบิกบานร่าเริง มันเป็นสิ่งสำคัญเลยในการที่จะทำทุกข์ให้หมดสิ้นไป

 

เพราะฉะนั้นในระหว่างที่เราเดินทาง เราก็สามารถที่จะมีความสุขกับการเดินทาง มีความสุขกับการปฏิบัติได้ ถ้าเราวางใจเป็น โดยเฉพาะการรู้จักอยู่กับปัจจุบัน. 

25641019pm--ไปได้ไกล ฐานต้องแน่น

19 ต.ค. 64 - ไปได้ไกล ฐานต้องแน่น : การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน แม้ว่าเราจะมีเป้าหมายที่สูง มุ่งไปที่ประโยชน์สูงสุดคือปรมัตถะ แต่ก็อย่ามองไปข้างหน้าอย่างเดียว ต้องเหลียวกลับมามองดูข้างหลังด้วย ว่าพื้นฐานเราแน่นไหม และได้ทำสิ่งที่เป็นพื้นฐานหรือเปล่า ในการเรียนทางโลก จะมีความรู้ในระดับมัธยมอุดมได้ อย่างน้อยต้องมีพื้นฐาน อ่านออกเขียนได้ คณิตศาสตร์ขั้นต้น ถ้าไม่มีที่เรียกว่า 3R ซึ่งเป็นพื้นฐาน มันก็ไปไม่รอดเหมือนกัน

อันนี้ก็เป็นเรื่องที่เราต้องพึงตระหนัก พึงสังวรเอาไว้ โดยเฉพาะผู้ที่มุ่งเพื่อความพ้นทุกข์ มุ่งนิพพาน ต้องเหลียวกลับมามองว่า พื้นฐานที่ว่านี้เรามีมากพอไหม แน่นพอไหม ไม่เช่นนั้นมันก็จะเป็นตัวเหนี่ยวรั้ง หรือบางทีไปผิดทางก็มี 

25641018pm--เตือนตนเตือนใจให้ไกลทุกข์

18 ต.ค. 64 - เตือนตนเตือนใจให้ไกลทุกข์ : คนเราควรจะทำกรรมดีเรื่อยๆ แต่นอกจากกรรมดี เช่น การช่วยเหลือผู้อื่นแล้ว มันยังมีกรรมอย่างอื่นที่เราควรจะทำ นั่นคือเรื่องของการภาวนา การทำกรรมดีที่ว่ามานี้ มันเป็นประโยชน์ท่าน แต่ว่าการภาวนานี้ก็เป็นประโยชน์ตน โดยเฉพาะเราภาวนาเพื่อให้เกิดสติ สมาธิ ปัญญา อันนี้ก็จะช่วยทำให้เราสามารถที่จะรับมือ หรือเผชิญกับความทุกข์ที่เกิดจากอนิจจังของสังขารได้ อย่างที่พูดไว้ในตอนต้น ความแก่ ความเจ็บความป่วย ความพลัดพรากสูญเสียและความตาย มันสิ่งที่เราหนีไม่พ้น มันเป็นสิ่งที่รอเราอยู่หรือกำลังเกิดขึ้นทุกขณะ ถ้าหากว่าเราได้บำเพ็ญกรรม อันได้แก่การภาวนา เราก็จะสามารถรักษาใจให้ไม่ทุกข์ ในขณะที่สังขารร่างกายของเรามันเสื่อม มันเจ็บมันป่วย หรือว่าสังขารที่เป็นวัตถุสิ่งของทรัพย์สมบัตินอกตัว มันสูญหาย รวมทั้งคนรักล้มหายตายจากไป ใจก็ไม่ทุกข์

อันนี้เราทำได้ แม้ว่าเราจะหนีความแก่ ความเจ็บความป่วย ความตาย ความพลัดพรากไม่พ้น แต่ว่าเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ใจเราไม่ทุกข์ก็ได้ เมื่อเรารู้จักฝึกจิตเอาไว้ ให้เข้าใจสัจธรรมความจริง การฝึกจิตก็เป็นกรรมดีเหมือนกัน และนี่ก็จะเป็นที่พึ่งของเราได้ อย่างในบทพิจารณาสังขาร มีตอนหนึ่งบอกว่า เรามีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย ถ้าเราทำกรรมดี ก็จะเป็นที่พึ่งอาศัยของใจ ใจมีที่พึ่งที่จะไม่เป็นทุกข์ แม้ในยามที่ร่างกายเจ็บป่วย แก่ชรา หรือทรัพย์สมบัติสูญหาย คนรักตายจาก

 

อันนี้คือสิ่งที่เราควรเตือนตนของเราอยู่เสมอ ถ้าเราไม่อยากจะทุกข์เพราะว่าความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพราก มันก็ต้องหมั่นฝึกจิตฝึกใจให้เกิดสติให้เกิดปัญญาขึ้นมา เพื่อทำให้เราสามารถที่จะเข้าใจความจริงของชีวิต ยอมรับอนิจจัง และก็สามารถที่จะยกจิตให้เหนือความทุกข์ความแปรปรวน อันนี้เรียกว่าเป็นความหมายอันหนึ่งของการยกจิตอยู่ให้เหนือโลก ที่พูดเมื่อวาน หรือโลกุตระ

 

นอกจากอยู่เหนือความผันผวนปรวนแปร อันได้แก่ ความเสื่อมยศเสื่อมลาภ หรือว่านินทาว่าร้าย รวมทั้งความทุกข์แล้ว ความเจ็บความป่วย ความแก่ชรา ความตาย ซึ่งมันเป็นทุกข์ทางสังขาร เราก็สามารถที่จะยกจิตให้เหนือได้ เพราะว่าจิตเป็นอิสระ ไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกาย ว่าเป็นเราเป็นของเรา หรือถึงแม้จะไม่เห็นความจริงหรือสัจธรรมขั้นนั้น แต่ว่าก็ยังรู้จักรักษาใจให้ไม่เป็นทุกข์กับร่างกายได้ ถ้าเราเตือนตนอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ ไม่ใช่เตือนอย่างเดียว ฝึกจิตฝึกใจไว้ด้วย มันก็ช่วยทำให้เรามีจิตใจที่ผ่องใสเบิกบาน แม้ในยามที่ความทุกข์อันเนื่องจากสังขารปรากฏแก่เรา 

25641017pm--ยกจิตเหนือโลก

17 ต.ค. 64 - ยกจิตเหนือโลก : แต่ที่จริงการอยู่บนที่สูงมันไม่ใช่เป็นแค่ชัยภูมิของร่างกายเท่านั้น แต่ยังเป็นชัยภูมิของจิตใจด้วย การที่ตัวอยู่บนที่สูง น้ำท่วมไม่ถึงฉันใด ถ้าใจอยู่บนที่สูง ความทุกข์มันก็ท่วมไม่ถึงฉันนั้น ใจอยู่บนที่สูงหมายความว่าอย่างไร มันไม่ได้หมายความถึงว่าจิตใจดีมีคุณธรรมสูงส่ง แต่มันหมายถึงการที่ใจอยู่เหนือโลก คำว่าเหนือโลก มีคำอยู่คำหนึ่งเรียกว่าโลกุตระ โลกุตระแปลว่าอยู่เหนือโลก ถ้าใจเราอยู่ในระดับโลกุตระก็เรียกว่าอยู่เหนือโลก เมื่ออยู่เหนือโลก ความทุกข์ของชาวโลกก็ท่วมไม่ถึง เหนือโลกหรือโลกุตระ ความหมายหนึ่งที่เข้าใจได้ง่ายก็คือว่า เหนือโลกธรรม

โลกธรรมเราก็รู้ดีอยู่แล้วมันมีอยู่ 2 ฝ่าย คือโลกธรรมฝ่ายบวกกับโลกธรรมฝ่ายลบ และมันก็อยู่คู่กัน ได้ลาภเสื่อมลาภ ได้ยศเสื่อมยศ เจอคำสรรเสริญก็พบกับคำนินทา รวมทั้งสุขทุกข์ ใจที่อยู่เหนือโลกคือใจที่อยู่โลกธรรม ไม่ได้แปลว่าชีวิตจะไม่เจอกับการได้ลาภเสื่อมลาภ การได้ยศเสื่อมยศ หรือว่าสรรเสริญนินทา อันนี้เป็นธรรมดาของทุกคนที่ต้องเจอ แต่ว่าเมื่อเจอแล้ว จิตใจไม่ได้หวั่นไหว ได้ลาภก็ไม่ได้เพลิดเพลินจนหลงไหล เสื่อมลาภก็ไม่ได้เศร้า หรือว่าคับแค้น หรือจมอยู่ในทุกข์ อันนี้เรียกว่าจิตอยู่เหนือโลกธรรม มันก็เป็นสิ่งที่ชี้วัดถึงความเป็นโลกุตระ หรือเป็นคุณสมบัติหนึ่งของโลกุตรธรรม ภาวะที่อยู่เหนือ ที่อยู่เหนือโลกธรรมได้ ก็เพราะว่าอยู่เหนือการมีการหมด อยู่เหนือการได้การเสีย อยู่เหนือการสรรเสริญนินทา

 

คำว่าอยู่เหนือในที่นี้หมายความว่า จิตไม่ยึดติด จิตเป็นอิสระ ทำให้กระทบไม่ถึง และทำให้ถูกครอบงำไม่ได้ จิตไม่ยึดติด เป็นอิสระ ไม่ยึดติดอะไร เป็นอิสระจากอะไร ก็ไม่ติด เป็นอิสระจากการมี การหมด การได้ การเสีย รวมทั้งสรรเสริญนินทา ก็ยังต้องเจอสิ่งเหล่านี้อยู่ ตราบใดที่ยังอยู่ในโลกนี้ แต่ว่าใจก็จะสามารถจะอยู่เหนือสิ่งเหล่านี้ได้ในแง่ที่ว่าจิตอิสระจากมัน ความผันผวนของสิ่งเหล่านี้ ได้ลาภเสื่อมลาภ ได้ยศเสื่อมยศ มันก็ไปไม่ถึง ไม่สามารถจะครอบงำได้ ไม่ว่าบวกหรือลบ ทำไมจิตจึงเป็นอิสระ ก็เพราะว่าไม่ยึดติดในสิ่งเหล่านี้ เมื่อไม่ยึดติดในสิ่งเหล่านี้ ความผันผวนปรวนแปรที่เกิดขึ้นก็ไม่สามารถจะส่งผลกระทบต่อจิตใจได้

 

และเมื่ออิสระจากสิ่งเหล่านี้ มันก็ไม่สามารถที่จะมามีอำนาจครอบงำจิตใจได้ มีก็ไม่เหลิง หมดก็ไม่ทุกข์ หรือว่าคร่ำครวญ คับแค้น อันนี้เพราะอะไร ทำไมจิตจึงไม่ยึดติด เป็นอิสระจากมันได้ ก็เพราะเห็นว่า มีกลับหมด ได้กับเสีย สรรเสริญนินทา เป็นแค่สิ่งสมมุติ และอีกประการหนึ่งก็เพราะรู้ว่า มันไม่เที่ยง คำว่ามีกับหมด มันก็ชี้อยู่แล้วว่ามีไม่นานก็หมด ได้ไม่ช้าก็เร็วก็เสีย สรรเสริญก็เหมือนกันมันก็มาคู่กับนินทา ถ้าไปยึดมันก็ทุกข์ รู้เช่นนี้ก็ไม่ไปยึดติดมั่นถือมั่นในสิ่งนั้น เพราะเห็นว่ามันไม่เที่ยง การที่เห็นว่ามันเป็นสิ่งสมมุติ และเห็นว่ามันไม่เที่ยง มันก็เป็นเรื่องของปัญญา เมื่อรู้เช่นนี้ มีปัญญาเห็นเช่นนี้ จิตมันก็วาง ไม่คิดจะเข้าไปยึด เมื่อไม่ยึดไม่ติด จิตก็เป็นอิสระ เมื่อจิตเป็นอิสระ มันจะเป็นไปอย่างไรก็ไม่สามารถจะมากระทบถึงใจได้

 

เหมือนกับน้ำท่วม มันก็ไม่สามารถที่จะท่วมมาถึงหลังเขาได้ เพราะมันอยู่บนที่สูง จิตที่อยู่สูง ความทุกข์เพราะหมดเพราะเสีย มันก็ไม่สามารถจะมากระทบถึงได้ รวมทั้งคำติฉินนินทาว่าร้าย ที่จริงมันก็ไม่ใช่เฉพาะอยู่เหนือมีเหนือหมด อยู่เหนือได้เหนือเสีย อยู่เหนือสรรเสริญเหนือนินทา มันยังรวมถึงการอยู่เหนือดีเหนือชั่ว อยู่เหนือสิ่งที่เรียกว่าสุภาพหยาบคายก็ได้ ดีชั่วก็เป็นเรื่องของสมมุติ และมันก็ไม่เที่ยง ที่สำคัญพอไปยึดเข้า ดีแค่ไหนก็กลายเป็นโทษอย่างเช่น ความดี ถ้าไปยึดเมื่อไร มันก็เกิดโทษทันที เช่น เกิดความติดดี หรือเปิดช่องให้ตัวกิเลส เช่น ตัวกูของกู เข้ามาครอบงำ ดีก็เลยสามารถที่จะก่อทุกข์ก่อโทษขึ้นมาได้ และส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของสมมุติ เป็นเรื่องของนิยาม เป็นเรื่องของการบัญญัติของผู้คนในแต่ละที่ ในแต่ละเวลาด้วย ส่วนใหญ่เป็นอย่างนั้น 

25641016pm--อย่าหวงแหนภาพลักษณ์

16 ต.ค. 64 - อย่าหวงแหนภาพลักษณ์ : บางครั้งเราก็ต้องทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อไม่เปิดช่องให้อัตตานี่มันเข้ามาฉวยโอกาสยกหูชูหาง ซึ่งก็อาจจะหมายถึงไม่ถนอมภาพลักษณ์ พร้อมที่จะฉีกภาพลักษณ์ หรืออย่างน้อยๆแม้ว่าจะมีความดี ความเก่ง ความสามารถอะไร ก็อดใจไม่อวดไม่โชว์ไม่ประกาศ เพราะว่าถ้าทำอย่างนั้น มันก็เปิดช่องให้อัตตามันเข้ามาครองใจหรือยกหูหางได้

เพราะฉะนั้นบางครั้งเวลาเราทำอะไรที่เรียกว่าหน้าแตก หรือว่า เสียหน้า บางทีมันกลับเป็นดี เราควรจะยอมรับ เวลาเราเผลอทำอะไรที่เขาเรียกว่าปล่อยไก่ หรือว่าทำอะไรที่มันหน้าแตก เสียหน้า เพราะว่ามันเป็นตัวช่วยกำราบอัตตาได้ดีทีเดียว มันช่วยทำให้เรานี้มีความถ่อมตัวมากขึ้น หรือว่ามันทำให้เราได้ตระหนักถึงความจริงว่าเราไม่ใช่เทวดา เพราะคนเก่งหรือคนที่มีความสามารถเยอะ บางทีเผลอว่า ฉันเก่ง ฉันประเสริฐ ฉันเลิศกว่าคนทั่วไปบางทีก็สำคัญตัวว่าเป็นเทวดาไปเลย แต่พอเวลาทำอะไรผิดพลาด ปล่อยไก่หรือว่าทำอะไรที่มันหน้าแตกมันก็ดี แทนที่เราจะโกรธหรือหัวเสีย เรากลับหัวเราะเยาะตัวเอง ที่จริงก็คือหัวเราะเยาะอัตตานั้นเอง

 

ให้ระลึกว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นเวลาทำอะไรมันเสียหน้า หน้าแตก มันเป็นความทุกข์ของกิเลส มันเป็นความทุกข์ของอัตตา เราอย่าไปฉวยเอาความทุกข์ของมันมาเป็นความทุกข์ของเรา ถ้าเราทำแบบนั้นเราก็โง่ ให้มันทุกข์ไป ให้มันร้องโอดครวญไป ที่มันไม่สามารถจะประกาศตัวว่ากูเก่งกูแน่ บางทีเราต้องกำราบอัตตาบ้าง ด้วยการที่ไม่ถนอมภาพลักษณ์หรือว่ากล้าที่จะฉีกภาพลักษณ์ แต่สุดท้ายแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การภาวนา หรือว่าการเจริญสติเพื่อให้เห็นความจริงของกายและใจ จนกระทั่งว่าแท้จริงแล้วมันไม่มีอัตตาหรือตัวตนอยู่เลย แท้จริงแล้วมันก็เป็นแค่มายาที่เราหลงคิดว่ามันเป็นจริง แล้วก็ยึดมั่นถือมั่น จนปล่อยให้มันครองใจ ต่อเมื่อเราเห็นอย่างชัดเจนว่า แท้จริงอัตตาหรือตัวตนมันก็เป็นแค่มายาภาพ มันไม่ได้มีอยู่จริงเลยแม้แต่น้อย ถึงตอนนั้น มันก็หมดพิษสง ไม่สามารถจะมีอำนาจเหนือเราได้

 

แล้วก็ทำให้เราสามารถที่จะอยู่ได้อย่างสงบเย็นแล้วก็เป็นประโยชน์ด้วย เพราะว่าไม่มีความเห็นแก่ตัว เอื้อเฟื้อเกื้อกูลผู้คนโดยไม่หวังชื่อเสียงไม่ได้หวังการยกย่องสรรเสริญ ทำดีแล้วไม่มีคนเห็นก็ไม่ทุกข์ ทำดีแล้วคนไม่เข้าใจ หรือว่าด่าทอก็ไม่เดือดร้อนเพราะว่ามันไม่มีตัวกูผู้ทุกข์อีกต่อไป แล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยกตัวชูหางให้ใครเห็นด้วย 

25641015pm--สงบได้เมื่อฝึกใจไว้ดี

15 ต.ค. 64 - สงบได้เมื่อฝึกใจไว้ดี : การปฏิบัติแท้ก็คือว่า ไม่ว่ามีอะไรมากระทบรวมทั้งคำติฉินนินทา คำต่อว่าด่าทอ เราก็สามารถรักษาใจให้ปกติ นี้คือการปฏิบัติแล้ว ออกไปข้างนอกเจอผู้เจอคน สนทนากัน พูดคุยกัน นั่นคือการปฏิบัติเหมือนกัน อย่าไปคิดว่า ออกไปข้างนอกแล้วจะไม่ได้ปฏิบัติ ที่จริงปฏิบัติยิ่งกว่าที่เราอยู่ในกุฏิหรืออยู่ในวัดเสียอีก มันเป็นการปฏิบัติกับของจริง

และนั่นแหล่ะคือโอกาสที่เราจะได้เรียนรู้ โอกาสที่เราจะได้ฝึกฝน ผลจะเป็นยังไง ยังไม่สำคัญ เช่น เจอผู้เจอคนแล้วจิตใจว้าวุ่น เข้าไปในเมืองแล้วจิตใจฟุ้งซ่าน ถ้าเรารู้ ก็ไม่เป็นไร ก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ มาฝึกใหม่ การฝึกนี่ สิ่งสำคัญคือความเพียร ส่วนผลจะเป็นไปตามที่คาดหวังหรือไม่ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง และที่จริงถึงแม้ฟุ้ง เราก็รู้ทันมัน อันนี้ดี ถือว่าทำถูก หรือว่าหงุดหงิดก็รู้ทัน เห็นความหงุดหงิด อันนี้ก็ถูก มีความโกรธ ก็เห็นความโกรธเกิดขึ้น อันนี้ก็ถือว่าเป็นการปฏิบัติแล้ว ไม่ใช่ว่าปฏิบัติแล้วจะหงุดหงิดไม่ได้ จะโกรธไม่ได้ อันนี้ไม่ใช่ ออกไปข้างนอก มันว้าวุ่น เห็นความว้าวุ่นในจิตใจ อันนี้ก็ถือว่ามีสติ ออกไปข้างนอกมันหลง เรารู้ตัวว่าหลง อันนี้ก็ถือว่าปฏิบัติถูก ออกไปข้างนอก เห็นมันคิดเยอะเหลือเกิน เราก็เห็นความคิด รู้ทันมัน รู้กายเคลื่อนไหว เห็นใจคิดนึก

 

อันนี้เป็นหลักที่ใช้ได้กับการปฏิบัติในทุกที่ทุกเวลา โดยเฉพาะเมื่อเห็นแล้วไม่เข้าไปเป็น เมื่อรู้ก็รู้ซื่อๆ อันนี้ยิ่งทำให้การปฏิบัติของเราหนักแน่นมั่นคง เป็นการเจริญสติที่จะทำให้เรามีความสงบเย็นในจิตใจได้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ไม่ว่าจะมีสิ่งใดมากระทบแค่ไหน ใจสงบได้เพราะเราฝึกสติไว้ได้อย่างถูกต้อง 

25641014pm--ทำเดี๋ยวนี้ อย่าเดี๋ยวก่อน

14 ต.ค. 64 - ทำเดี๋ยวนี้ อย่าเดี๋ยวก่อน : ถ้ามีโอกาสต้องรีบทำ จะผัดผ่อนไม่ได้เลย เพราะว่าผัดผ่อนเมื่อไหร่ อาจจะกลายเป็นว่าปล่อยให้โอกาสทองหลุดลอยไปเลยก็ได้ อันนี้คือสิ่งที่เราควรจะทำเสียแต่วันนี้ หรือทำเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งสำคัญแล้วก็รีบด่วน รวมทั้งสิ่งสำคัญและไม่รีบด่วน

แต่ส่วนใหญ่ เรามักจะเอาเวลาที่มีอยู่ไปทำ ไม่ใช่ 2 สิ่งนี้หรอก แต่เป็นสิ่งที่ไม่สำคัญ และก็ไม่รีบด่วนด้วย เช่นอะไรบ้าง สิ่งที่ให้ความสนุกสนานเพลิดเพลินกับเรา ดูหนัง ไปเที่ยวห้าง หรือว่าไปช็อป หรือว่าเล่นเกม เล่นโทรศัพท์มือถือ เดี๋ยวนี้คนใช้เวลากับโทรศัพท์มือถือหรือโซเชียลมีเดียเยอะมาก แล้วก็สิ่งที่ควรทำก็ไม่ได้ทำ ผัดผ่อนไปก่อน ฉันขอเล่นโทรศัพท์ก่อน ฉันขอไปดูหนัง อันนี้เรียกว่าสิ่งที่ให้ความเพลิดเพลินให้ความสนุกแก่เรา ทั้งที่ไม่สำคัญเลยแล้วก็ไม่รีบด่วน

 

แต่ว่าผู้คนกลับทำสิ่งเหล่านี้ก่อน แล้วก็ทุ่มเทเวลาไปกับสิ่งเหล่านี้มาก จนกระทั่งไม่มีเวลาเหลือสำหรับการทำสิ่งสำคัญไม่ว่าด่วนหรือไม่ด่วน อย่างที่ยกตัวอย่างเมื่อสักครู่ อันนี้เป็นปัญหาของคนในทุกวันนี้มาก แล้วก็บอกว่าไม่มีเวลา ไม่มีเวลาพักผ่อน ไม่มีเวลาให้กับลูก ไม่มีเวลาสำหรับการออกกำลังกาย ไม่มีเวลาสำหรับการทำสมาธิ เพราะว่าสิ่งที่ควรผัดผ่อน ไม่ผัดผ่อน แต่ว่าทำเดี๋ยวนี้เลย 

25641013pm--ทำตัวตนให้เล็กลง

13 ต.ค. 64 - ทำตัวตนให้เล็กลง : เวลาถูกตำหนิหรือถูกท้วงติงแล้วเกิดความรู้สึกขุ่นเคืองไม่พอใจ มองให้ดีจะพบว่า ที่จริงแล้วไม่ใช่เราที่เป็นทุกข์ กิเลสหรือมานะ คือความถือตัวว่า ดีกว่า สูงกว่า เก่งกว่า ต่างหากที่เป็นทุกข์ แต่คนเราก็มักจะเผลอยึดเอาความทุกข์ของกิเลสมาเป็นความทุกข์ของเรา เมื่อมีคนตำหนิ กิเลสหรือมานะย่อมไม่พอใจ มันก็เลยสั่งให้เราด่ากลับหรือตอบโต้ทันที ทั้งที่มันไม่ได้เป็นผลดีกับเราเลย 

25641012pm--อนุภาพของการเห็น

12 ต.ค. 64 - อนุภาพของการเห็น : แต่การเห็น การมอง การจ้อง การรู้ซื่อๆ มันไม่เหนื่อย แต่ว่าคนเรา สิ่งที่มันง่ายๆก็ไม่ค่อยจะทำเท่าไหร่ กลับไปทำสิ่งที่ยาก แล้วมันก็ไม่ค่อยได้ผลด้วย ไปสู้รบกับอารมณ์ หรือไปสู้รบกับมาร มันก็มีแต่ล้มเหลว ไม่ได้ผล มีแต่ไปเพิ่มกำลังให้กับมัน

เช่นเดียวกัน ระหว่างการวางกับการแบก วางมันง่ายกว่าแบก เพราะว่าวางมันไม่เหนื่อยเลย แบกนี่มันเหนื่อย แต่คนเราก็แปลกชอบแบก ทั้งๆที่สิ่งที่แบกมันก็ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ดีเสมอไป ไม่ใช่ทรัพย์สมบัติ ไม่ใช่ชื่อเสียง ไม่ใช่คนรัก แต่บางทีก็เป็นอารมณ์ที่รบกวนจิตใจ เผาผลาญใจ เช่น ความโกรธทิ่มแทงใจ เช่นความเกลียดซึ่งทำให้หนักอกหนักใจ แต่ทำไมคนเราชอบแบกมากกว่าวาง 

25641011pm--รู้ทันภาพตัวตน

11 ต.ค. 64 - รู้ทันภาพตัวตน : “ตัวฉัน” ไม่ได้มีอยู่จริง หากเกิดขึ้นจากการนึกคิดปรุงแต่งเอาเอง ถ้า “ตัวฉัน”มีอยู่จริง ก็น่าจะมีอยู่หนึ่งเดียว แต่เคยสังเกตไหมว่าสิ่งที่เรียกว่า “ตัวฉัน”นั้นแปรเปลี่ยนตลอดเวลา เดี๋ยวฉันก็เป็นแม่ เดี๋ยวก็เป็นลูก เดี๋ยวก็เป็นคนสวย เดี๋ยวก็เป็นคนขี้เหร่ ฯลฯ สุดแท้แต่สถานการณ์หรือผู้คนที่แวดล้อมเกี่ยวข้อง เจอฝรั่ง ฉันก็กลายเป็นคนไทย แต่พอเจอคนใต้ ความรู้สึกว่าฉันคนกรุงเทพ ฯ ก็เกิดขึ้น พอฉันเป็นแม่ ก็ทุกข์เมื่อลูกไม่เชื่อฟัง แต่พอฉันกลายเป็นลูก ก็ทุกข์ที่พ่อชอบห้ามโน่นห้ามนี่ แต่ไม่ว่าฉันจะเป็นอะไร ก็ทุกข์เสมอ แม้แต่ฉันเป็นคนเก่ง ก็ทุกข์เพราะกลัวว่าจะมีคนอื่นเก่งกว่า หรือขุ่นเคืองใจที่ไม่มีใครเห็นว่าฉันเก่ง เป็นอะไรก็ทุกข์ทั้งนั้น หากยึดมั่นสำคัญหมายหรือเผลอคิดว่า “ฉัน”เป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่หากรู้ว่านั่นเป็นสมมุติ ก็ไม่มี“ฉัน”เป็นผู้ทุกข์ พูดอีกอย่างคือ มีความทุกข์ แต่ไม่มีผู้ทุกข์