Luangpor Paisal Visalo‘s Podcast (ธรรมะ จาก หลวงพ่อไพศาล วิสาโล)

25670930pm--ใจที่มีสติรักษาย่อมปลอดภัย

30 ก.ย. 67 - ใจที่มีสติรักษาย่อมปลอดภัย : ก็เป็นเพราะไม่เข้าใจคำว่า “หนอ” นั้นไม่ใช่เป็นคำบริกรรม ไม่ใช่คาถา แต่เป็นการเตือนให้เรารู้จักวางใจเป็นกลางต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีความรังเกียจ ไม่มีความโกรธ ไม่มีความหงุดหงิด​ เหมือนกับที่หมอพูดกับเบอร์แปลก ๆ ที่โทรมาว่า “แก๊งคอลเซ็นเตอร์หรือคะ” ไม่ได้มีน้ำเสียงเหยียดหยัน ไม่ได้มีน้ำเสียงรังเกียจเลย แค่พูดธรรมดาเท่านี้ เขาก็ไปแล้ว หรือเขาบางคนอาจจะบอกยอมรับความจริงว่า “ใช่ค่ะ เจอบ่อยหรือคะ” ซึ่งเขาก็มีปฏิภาณเหมือนกัน ขณะที่บางคนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แล้ววางหูไปเลย หรือบางคนก็มีไม่พอใจบ้างก็พูด “คอลเซ็นเตอร์แล้วไงฮะ” แต่ก็วางหูในที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นคอลเซ็นเตอร์ มิจฉาชีพ หรือจะเป็นมาร ไม่ว่าจะเป็นเทวปุตตมาร หรือว่ากิเลสมาร พวกนี้มันก็พ่ายแพ้ต่อการถูกรู้ ถูกเห็น หรือพ่ายแพ้ต่อการถูกรู้ด้วยใจที่เป็นกลาง หรือรู้ซื่อ ๆ เราห้ามไม่ให้ความเกลียด ความโกรธ เกิดขึ้นในใจเรานั้นยาก มันก็ต้องเกิดขึ้นเป็นธรรมดา แต่ถึงแม้มันเกิดขึ้นก็ทำอะไรใจเราไม่ได้ เพราะว่าใจเรามีสติเป็นเครื่องรักษา เหมือนกับฝนเราห้ามไม่ได้ แต่ว่าฝนก็ไม่ทำให้เราเปียกได้ เพราะว่าเรามีเรือนที่มุงหลังคาไว้ดีแล้ว ใจที่มีสติเป็นเครื่องรักษาไว้ดีก็ย่อมปลอดภัย 

25670926pm--ถ้ายังยึดก็ต้องทุกข์

26 ก.ย. 67 - ถ้ายังยึดก็ต้องทุกข์ : แต่ว่าผู้ใฝ่ธรรมหรือผู้ปฏิบัติธรรมจำนวนมากยังถือ ถือในความเป็นคนดี ฉันต้องคาดหวังให้คนยอมรับในความดีของฉัน ยึดติดถือมั่นในภาพลักษณ์ ยึดติดถือมั่นในตัวตน ยึดติดถือมั่นในความเป็นผู้มีสติ เพียงแค่เขาทักเขาท้วงว่า เธอไม่มีสติเลย ก็โกรธ หรือบางทีเขาทักว่า เธอโกรธแล้วนะ พอทักแบบนี้ มันสะเทือนมากเลย

อันนี้เพราะอะไร เพราะยังยึด ยึดทั้งถ้อยคำที่ได้ยิน ยึดทั้งความความสมบูรณ์แบบของภาพลักษณ์ หรือว่าความเป็นคนดี ความเป็นนักปฏิบัติธรรม ที่จริงมันต้องต้องฝึกไปถึงขั้นว่า เออ ใครเขาว่าเราว่าไม่มีสติ ใครเขาว่าไม่มีธรรมะก็เฉยเพราะมันเป็นแค่โลกธรรม ถ้าเราฝึกมาถึงขั้นนี้ ย่อมเรียกได้ว่ามีต้นทุนที่จะไปรับมือกับความเจ็บความป่วยในอนาคต รับมือกับความสูญเสีย ความพลัดพราก หรือรับมือกับโลกธรรมฝ่ายลบต่าง ๆ ซึ่งมีมากมาย

 

ถ้าแค่นี้ยังหวั่นไหวใจกระเพื่อม เพียงแค่ถูกทักว่า เธอโกรธแล้ว เธอไม่มีสติแล้ว หรือว่าพอไม่มีคนเขาให้การยอมรับนับถือก็โกรธแล้ว แบบนี้ก็แน่ใจได้เลยว่า พออนาคตหรือวันข้างหน้าเจอความเจ็บความป่วย เจอความสูญเสียทรัพย์ สูญเสียคนรัก อกหัก ก็เสียศูนย์แน่นอน

 

แต่ก็ไม่สายก็เอาสิ่งที่เกิดขึ้นนั่นแหละมาเป็นเครื่องฝึกใจว่า ที่ทุกข์เพราะว่าเป็นเพราะยึดมั่นถือมั่น อย่างที่พูดเมื่อวานนี้ เหตุการณ์เหล่านี้มันล้วนแต่ส่งสัญญาณบอกว่า เป็นเพราะเธอยึดมั่นถือมั่น จึงเศร้าโศกเสียใจ จึงเสียศูนย์ เมื่อถอนความยึดมั่นถือมั่นหรือละวางตัวตนได้ เกิดเหตุพวกนี้ก็ไม่ทำให้เป็นทุกข์ได้ อันนี้เขาเรียกว่าธรรมะที่ได้ปฏิบัติ ช่วยเรารับมือกับเหตุร้ายหรืออนิฏฐารมณ์เหล่านี้ได้ในที่สุด 

25670925pm--จับสัญญาณของกายและใจให้เป็น

25 ก.ย. 67 - จับสัญญาณของกายและใจให้เป็น : แต่ถ้าเรามองว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับกายกับใจของเราก็ตาม เป็นสัญญาณที่บอกเรา ว่ามันมีอะไรที่ไม่ถูกต้องบางอย่าง เราก็กลับมาดู กลับมาใคร่ครวญ เหมือนคำวิจารณ์ เหมือนคำต่อว่าด่าทอ ถ้ามองให้ดี เขากำลังบอกเรา ว่าเราทำอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้องหรือควรแก้ไข หรือบางทีก็กำลังบอกสัจธรรมให้กับเรา คนที่คิดแบบนี้ก็จะบอกว่า วันไหนไม่ถูกตำหนิ วันนั้นเป็นอัปมงคล เพราะอะไร เพราะเขามองว่าการถูกตำหนิเป็นของดี

เหมือนอย่างที่หลวงพ่อคำเขียนบอกว่า แม้ถูกด่าก็เห็นสัจธรรมได้ แต่หลายคนไม่เห็นสัจธรรม เพราะเอาแต่โกรธ เอาแต่โมโห เอาแต่โวยวายว่า ทำไมมาว่าฉัน ทำไมมาด่าฉัน ก็เลยไม่เห็นสัจธรรม ที่จริงสัจธรรมนั้นก็คือ สิ่งที่ความโกรธหรือการถูกต่อว่าด่าทอมาบอกเรา

 

ผู้ปฏิบัติ ผู้ใฝ่ธรรมต้องฉลาดในการจับสัญญาณจากสิ่งที่เรียกว่าอนิฏฐารมณ์ให้ได้ อนิฏฐารมณ์ก็คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่ไม่น่าพอใจ หรือเหตุการณ์ที่ไม่ถูกใจเรา พวกนี้ล้วนแต่เป็นของดี ที่บอกสิ่งดีๆ ให้กับเรา ถ้าเรารู้จักมอง 

25670924pm--ตัวรู้คู่ชีวิต

24 ก.ย. 67 - ตัวรู้คู่ชีวิต : ยิ่งรู้ตัวมากเท่าไหร่ ตัวกูหรือตัวตนมันก็เบาบาง หรือความยึดถือในตัวตนก็เบาบาง แล้วพอความยึดถือในตัวตนน้อยลง ความกลัวตายมันก็น้อยลงตามไปด้วย เรียกว่าเมื่ออยู่ก็อยู่อย่างมีความสุข เมื่อถึงเวลาตายก็ไม่อาลัยอาวรณ์ อันนี้เพราะว่ามีความรู้สึกตัวเป็นพื้นฐานที่ช่วยทำให้นอกจากกิเลสตัณหามันมารบกวนจิตใจได้น้อยลงแล้ว ยังทำให้ความยึดติดถือมั่นในตัวตนเบาบาง ทำให้อัตตามันมีอำนาจครอบงำจิตใจน้อยลง คนเราถ้าอัตตาครอบงำจิตใจน้อยลง ความกลัวตายมันก็น้อยลงไปด้วย

ท่านอาจารย์พุทธทาสจึงบอกให้ฝึก “ตายก่อนตาย” ฝึกตายก่อนตายหมายความว่า ฝึกให้ตัวกูมันตายก่อนที่จะหมดลม ที่จริงตัวกูมันไม่มีตั้งแต่แรก แต่ที่ท่านพูดหมายความว่า ให้ความยึดถือในตัวกูมันดับ เมื่อความยึดถือในตัวกูมันดับ หรือมันน้อยลงความกลัวตายก็จะน้อยลงตามไปด้วย และการทำความรู้สึกตัวอยู่เสมอ อันนี้มันเป็นพื้นฐานเลยในการที่จะทำให้ความยึดถือในตัวกูมันน้อยลง

 

ถ้ารู้สึกตัวจริงๆ รู้สึกตัวที่เกิดจากการที่มีสติครองใจ ทำอะไรก็ทำด้วยความรู้เนื้อรู้ตัว รู้กายรู้ใจ ไม่ใช่รู้สึกตัวแบบประเภทว่าไม่สลบ ไม่เมา ความรู้สึกแบบคนทั่ว ๆ ไปมันไม่ใช่ความรู้สึกตัวที่พูดถึงเท่าไร เพราะความรู้สึกตัวที่พูดถึงมันต้องมีสติปัฏฐานเป็นพื้นฐาน คือรู้กายรู้ใจ รู้จักตัวเองในมุมที่ลึกซึ้ง ไม่ใช่แค่รู้ว่าอยากอยู่ ไม่อยากตาย หรือไม่ใช่แค่รู้ว่าอยู่ไปเพื่ออะไร แต่รู้กายและใจในปัจจุบันขณะ จนกระทั่งไม่เปิดช่องให้กิเลสตัณหา หรือความหลงในตัวกูมันครอบงำใจได้ 

25670923pm--ความดีทำให้ชีวิตมีคุณค่า

23 ก.ย. 67 - ความดีทำให้ชีวิตมีคุณค่า : การทำดี จริง ๆ แล้วถ้าเข้าใจความหมายความดี นี่มันเท่นะ อาจจะไม่ได้มีคนยกย่องสรรเสริญ เด่นดังในโซเซียบมีเดีย แต่ว่ามันจะมีคนที่มีความหมายกับเรา กับชีวิตของเราก็ให้การยอมรับ และที่สำคัญคือมันทำให้ตัวเราภูมิใจในตัวเอง คนอื่นยอมรับคนอื่นชื่นชมแต่ตัวเราไม่ยอมรับตัวเอง ไม่ภูมิใจในตัวเอง มันก็ไม่ใช่ แล้วคนเราจะเห็นคุณค่าของตัวเองได้ ยอมรับตัวเอง ภูมิใจในตัวเองมันก็เพราะ ทำความดี มากกว่าที่เป็นเพราะใช้สินค้าแบรนด์เนม ใช้ของราคาแพง มีสร้อย มีทองมาประดับกาย อันนั้นมันฉาบฉวย

หรือแม้แต่จะเป็นที่ยอมรับของพวก เพราะว่ากล้า กล้าโทรมหญิง หรือว่ากล้าฆ่าคน อันนั้นมันก็เป็นเรื่องฉาบฉวย แม้หนุ่มที่ชื่อบีเขาจะบอกว่า รู้สึกว่าผมเองนี่เป็นคนสำคัญ มีคุณค่าเพราะว่าเพื่อน ๆ เขายอมรับที่ผมกล้ายิงคู่อริ แม้จะพลาดเป้า แม้กระสุนจะพลาดเป้า แต่จริง ๆ มันเป็นความสำนึกที่ชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้นแหละ เพราะจริง ๆ ไม่ได้ทำความดีอย่างแท้จริง

 

แต่ถ้าทำความดีอย่างแท้จริงโดยเฉพาะการไปช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น เป็นจิตอาสา มันจะทำให้เกิดความสุขที่การกิน ดื่ม เที่ยว ช็อปนี่มันเทียบไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดว่าการทำดีเป็นเรื่องยาก มันง่ายกว่าที่เราคิดเยอะ แล้วมันไม่ได้อยู่ที่รูปแบบ แล้วมันก็ให้รางวัลที่คุ้มค่าอย่างแท้จริงเพราะว่ามันทำให้รู้สึกว่าชีวิตมีคุณค่า มีความสำคัญ ภูมิใจในตัวเองได้ 

25670922pm--ใส่ใจแต่ไม่แบก

22 ก.ย. 67 - ใส่ใจแต่ไม่แบก : การที่ไม่ลืมนี้มันก็เป็นบทเรียนที่จะทำให้เราป้องกันไม่ให้เกิดความผิดพลาด ในกรณีที่ตัวเองเคยทำอะไรไม่ดีกับคนอื่นเอาไว้ หรือเอามาเป็นบทเรียนเพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเขามาทำร้ายเราเพราะความซื่อหรือความไม่รู้เท่าทันของเรา อันนี้ก็เหมือนกัน เราใส่ใจกับเหตุการณ์ในอดีต แต่เราก็ไม่แบกเอาอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นความโกรธ ความแค้น หรือความรู้สึกผิดเอาไว้ มันทำได้ แล้วมันควรทำด้วย เพราะไม่เช่นนั้นถ้าเราแบกเอาไว้ แบกอารมณ์ที่เป็นลบ แบกความโกรธ แบกความกลุ้ม แบกความคับแค้น หรือว่าเครียด เราก็จะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือในการที่จะทำอะไร

ไม่ว่าจะเป็นการแก้ปัญหา การพัฒนาตน การดูแลสุขภาพ การทำงาน หรือการใช้หนี้ หรือว่าการทำให้ตัวเองสามารถจะก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้ มันทำได้ ใส่ใจแต่ไม่แบก ให้อภัยแต่ไม่ลืม ถ้าเรารู้จักทำใจ ฝึกใจเอาไว้ ไม่ใช่คิดแต่จะไปจัดการกับคนอื่น หรือจัดการกับปัญหา แต่ว่าไม่มองตน หรือว่าไม่รู้จักดูแลจิตใจของตัวเองให้ดี 

25670921pm--ชีวิตบนเส้นลวด

21 ก.ย. 67 - ชีวิตบนเส้นลวด : ถ้าเราตระหนักว่า ชีวิตคนเราจะว่าไปมันก็เสี่ยงไม่ต่างจากคนที่เดินไต่ลวดบนตึกสูง ๆ จึงต้องมีความระมัดระวัง มีสติอยู่เสมอไม่ว่าทำอะไรก็ตาม แม้จะเป็นสิ่งที่ทำมาเป็นพัน ๆ หมื่น ๆ ครั้งแล้ว อย่างการเคี้ยวข้าว เราเคี้ยวข้าวไม่รู้เป็นแสนหรือเป็นล้านครั้ง แต่ถ้าวันใดที่เราไม่ระวัง ไม่มีสติ สนทนาเฮฮากัน หรือว่าไถโทรศัพท์มือถือ อาหารติดคอเมื่อไหร่ก็อาจจะตายได้ หรือว่าหมากฝรั่งติดคอ แค่ 4-5 นาทีเท่านั้นก็กลายเป็นผักแล้ว

ยังไม่นับประเภทว่า หัวใจหยุดเต้นเพราะว่าหลอดเลือดหัวใจมันตีบมันตัน หรือหลอดเลือดสมองแตก แบบนี้ก็ตายได้เร็วเหมือนกัน พูดง่าย ๆ คือ คนเรามีโอกาสตายได้ตลอดเวลา เหมือนกับคนที่เดินบนลวด แล้วอยู่ ๆ ก็ตกลงมา เพราะว่าไม่สามารถจะเลี้ยงตัวได้ต่อเนื่อง ถ้าเราคิดแบบนี้ มันก็ทำให้เราเกิดความใส่ใจกับการมีสติในการดำเนินชีวิต แล้วยิ่งถ้าเวลาเราทำงาน ทำด้วยความใส่ใจอยู่กับปัจจุบัน มันก็ทำให้เราสามารถจะทำได้อย่างต่อเนื่อง โดยไม่ท้อ ไม่ทิ้งกลางคัน ไม่เครียด ไม่วิตก เรียกว่า งานก็ได้ผล คนก็เป็นสุข

 

ฉะนั้นถ้าเราระลึกแบบนี้อยู่เสมอ อย่างน้อย ๆ ก็นึกถึงพุทธพจน์อย่างที่เราสวดเมื่อสักครู่ “บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้วด้วยอาลัย และไม่พึงพะวงถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง” พระพุทธเจ้าสอนให้อยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงอดีตเลย เพียงแต่ว่าอย่าจมอยู่กับอดีตจนขาดสติ หรืออย่าไปพะวงกับอนาคตจนกลุ้มอกกลุ้มใจ ไม่ใช่เฉพาะอดีตที่เจ็บปวดอย่างเดียว แม้กระทั่งอดีตที่เคยรุ่งโรจน์ก็อย่าให้อดีตมาดึงเราออกจากปัจจุบัน แล้วก็อย่าทิ้งปัจจุบันจนไปอยู่กับอนาคต ถ้าเราทำอย่างนั้นเมื่อไหร่มันก็เสี่ยง อาจจะเหมือนคนที่เดินไต่ลวด แล้วอยู่ดี ๆ ก็ตกลงมาเพราะว่าไม่มีสติอยู่กับการเดินแต่ละก้าว ๆ ก็ได้ 

25670920pm--เผชิญความกลัวด้วยสติ

20 ก.ย. 67 - เผชิญความกลัวด้วยสติ : แต่บางทีการยอมเผชิญหน้ากับมัน กลับพบว่า มันไม่มีอะไรที่น่ากลัว ความเครียดที่เคยเกิดขึ้นกับการต่อสู้ ขัดขืน หรือวิ่งหนี มันก็หายไป กลายเป็นความผ่อนคลาย เพราะฉะนั้น เวลาเรามีความรู้สึกใด ๆ ที่มารบกวนจิตใจ อาจจะไม่ใช่แค่ความกลัว อาจจะเป็นความรู้สึกผิด หรือแม้แต่อารมณ์อื่นก็ตาม รวมทั้งความคิดด้วย การที่ครูบาอาจารย์สอนว่า อย่าไปกดข่มมัน อย่าไปต่อสู้กับมัน แค่ให้รู้ซื่อ ๆ นี่มันเป็นวิธีการที่ช่วยได้มาก มีพลังมาก

สมัยพุทธกาล มีพระจำนวนมากโดนมารมาหลอก อย่างพระสมิทธิ ภาวนาอยู่ในป่า ปรากฏว่าโดนมารมาหลอกด้วยการทำให้เกิดแผ่นดินไหว พระสมิทธิก็หนีเลย หนีไปเชตวัน พระพุทธเจ้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น พระสมิทธิก็เล่าให้ฟัง

 

พระพุทธเจ้าบอกว่า ทีหลัง เวลามันมีแบบนี้อีกนะ พูดกับมารเลยว่า “มาร เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว เจ้าทำอะไรเราไม่ได้อีกแล้ว” พระสมิทธิก็เชื่อ พอไปภาวนาอีก เจอแผ่นดินไหวอีก พระสมิทธิรู้เลยว่า ฝีมือมาร ก็เลยบอกว่า “มาร เรารู้แล้วว่าคือเจ้า” แค่นี้ มารก็ถอยหนีเลย มารมันจะมีฤทธิ์มากมายเพียงใด แม้มันจะมีฤทธิ์มากมายกว่ามนุษย์ แต่สิ่งที่มันกลัวคือ การถูกรู้ทัน ไม่ต้องหนีมัน แค่เผชิญหน้ากับมัน แล้วก็บอกมันว่า เรารู้ทันมัน

 

ทุกอารมณ์ต่าง ๆ ก็เหมือนกัน ถ้าเรารู้ทันมัน มันก็พ่ายแพ้ อยู่ที่ว่าเราจะรู้ทัน เพราะมีสติมากพอหรือเปล่า ส่วนใหญ่นี่พอมีความกลัว ก็หนีเลย หนี แล้วก็ปล่อยให้มันหลอกหลอนไล่ล่า แต่ถ้าเราหันหน้าเผชิญกับมัน เราก็สามารถที่จะถอนพิษสง หรือว่าทำให้มันหมดอำนาจขึ้นมาได้

 

การรู้ซื่อ ๆ หรือการเผชิญหน้ากับอารมณ์ต่าง ๆ ที่เคยรบกวนหลอกหลอนเรา จึงเป็นวิธีการที่สำคัญมากที่ไม่ว่าในยามสุข หรือในยามทุกข์ ในยามปกติ หรือยามป่วยไข้ มันเป็นวิธีที่ทรงพลังมาก ในการที่จะพาใจของเราให้กลับมาเป็นปกติ 

25670919pm--ปฎิบัติผิด จิตก็เพี้ยน

19 ก.ย. 67 - ปฎิบัติผิด จิตก็เพี้ยน : ที่จริงครูบาอาจารย์ท่านก็สอนถูก แต่ว่านักปฏิบัติจำนวนมากเอามาใช้ผิด ๆ เพราะว่าพกพาเอาความคาดหวังที่ผิดมาด้วย คือ ปฏิบัตินี่มันต้องไม่มีความคิด ปฏิบัติเพื่อดับความคิด อันนี้เป็นความเข้าใจผิด ไม่ได้เข้าใจว่า ที่จริงแค่รู้ทันมันเท่านั้นเอง อะไรเกิดขึ้นก็รู้

ปฏิบัติผิดอีกอย่างหนึ่ง คือไหลไปตามความคิด ตรงนี้ที่ทำให้หลายคนเกิดอาการซึมเศร้า วิตกกังวลสูง เพราะว่าพอมันคิดถึงเรื่องที่เจ็บปวดในอดีต ก็จมอยู่กับความคิดเหล่านั้น หรือพอกังวลกับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น ก็ไปจมพะวงอยู่กับเรื่องเหล่านั้น แล้วก็จมไม่เลิก เพราะว่าทั้งวันไม่ได้ทำอะไร

 

ถ้าเป็นอยู่ที่บ้าน ก็ทำนู่นทำนี่ ระหว่างที่ทำนั่นทำนี่ พูดคุยกับคน มันก็ลืม มันก็วาง เรื่องที่เคยทำให้เจ็บปวด เคยทำให้ทุกข์ แต่พอมาปฏิบัติ มันมีเวลาว่างทั้งวัน แล้วคนที่ปฏิบัติไม่ถูก ใจมันก็จะไหลไปในความคิด จมอยู่กับเรื่องราวในอดีต หรือไม่ก็ไปพะวง จมอยู่กับการปรุงแต่งเกี่ยวกับภาพในอนาคต เรื่องงานการ เรื่องการเรียน เรื่องพ่อแม่ เรื่องเจ็บป่วย ฉะนั้นจากที่ไม่เคยกังวลก็เลยกังวลหนัก ที่ไม่ซึมเศร้าก็เลยซึมเศร้าไปเลย

 

เพราะฉะนั้น คนที่มีปัญหาทางจิตอยู่แล้ว อาตมาไม่แนะนำให้มาทำสมาธิ หลายคนเป็นโรคซึมเศร้า หลายคนมีลูกซึมเศร้า อยากจะให้มาปฏิบัติ อาตมาบอกว่าอย่าเลย เพราะว่าพอมาแล้ว อาการจะหนักกว่าเดิม 

25670918pm--มีสติเมื่อไหร่ ใจปลอดภัยเมื่อนั้น

18 ก.ย. 67 - มีสติเมื่อไหร่ ใจปลอดภัยเมื่อนั้น : พอพูดถึงชัยภูมิ เราก็มักนึกจะนึกถึงชัยภูมิในศึกสงคราม แต่คนเราแม้จะไม่ได้สู้รบตบมือกับใคร แต่ว่าในใจเราก็มีศึกสงครามอยู่ในบางครั้ง กับกิเลส กับความทุกข์ บ่อยครั้งเราก็แพ้ ถูกกิเลสครอบงำ เพราะปล่อยให้ความหลงมันครองใจ แต่ถ้าเรามีชัยภูมิอยู่ข้างในใจ เป็นชัยภูมิที่เปรียบเหมือนกับถิ่นของพ่อ อย่างที่พระพุทธเจ้าตรัสคือความรู้สึกตัว

การที่จิตอยู่ในภาวะของความตื่นรู้ เต็มตื่น เพราะมีสติ เป็นสติที่เรียกว่าสัมมาสติ มันก็ทำให้เรามั่นคง ไม่ว่าจะมีภัยมาคุกคามอย่างไร และหมอคนนั้นพอบอกให้คนไข้จินตนาการถึงที่ที่ปลอดภัย ซึ่งสุดท้ายเขาก็พบว่ามันอยู่กลางใจของเขานี่เอง มันเหมือนกับว่าเขามีชัยภูมิ เพราะฉะนั้นถึงแม้เขาจะร่างกายเจ็บป่วย แต่ใจก็ไม่ได้ทุกข์เท่าไหร่ มีความสงบมั่นคงผ่อนคลาย

 

พวกเราก็ต้องมีสิ่งนี้อยู่ในใจ ที่จริงก็มีอยู่แล้ว เพียงแต่ต้องรู้จักค้นพบให้เจอ และเข้าถึงให้ได้ จะเรียกว่าถิ่นของพ่อ จะเรียกว่าที่ที่ปลอดภัย หรือชัยภูมิ ก็แล้วแต่ และการเจริญสติของเรา จะช่วยเบิกทางให้เราได้ค้นพบสิ่งที่เป็นจุดพักพิง หรือจุดที่ปลอดภัย ที่สามารถจะเป็นชัยภูมิให้กับชีวิตจิตใจของเราก็ได้